Nic

[Abyss]

Nic nie zostało w zgliszczach martwego morza

Już nie widzę jak mieni się rozświetla zorza

Została pustka a w niej cierpienie rozmyte

Bo ono jest jak naczynie niespójne rozbite

 

Świat jest tylko snem czy sen światem?

I szukam w nim ciebie ty jesteś kwiatem

Jesteś moim promienistym obłokiem

Gdzie znajduje schronienie pogodzony z wyrokiem

 

Wieszcza wyroczni o losie własnym i braku

Rozpływam się w tym bezlitosnym wraku

Pragnę choć namiastki ciebie 

Widzę wszystek twoich utrapień na czarnym niebie

 

Wydajesz się być mną a ja tobą 

Jesteś dla mnie jak powietrzem mową 

Może to złudzenie iluzja już niegdyś stworzona

w moich myślach spokój ciemność wykorzeniona

 

W tym uczuciu jest coś innego 

I głos delikatny muska twarz moja - maskę trupa zimnego

Pragnę choć namiastki ciebie o światłości!

Jesteś w moim świecie pogromca ciemności

 

Pragnę choć namiastki twego istnienia

I myśli kryjących się pod powierzchnią cienia

Gdybym tylko mógł dotknąć twojej duszy

Wiem że jest jak moja i z lekka się kruszy