Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
przemówmy na skraju oddechu
- tam gdzie diabeł boi się
powiedzieć dobranoc

*

nim wszelkie grzechy zstąpią
ze snów obiecanych
słowa zostaną rzucone
prosto w twarz kłopotliwej ciszy
- usta zamknie sztylet
(pocałunki wyszły z mody)
*

(niskobudżetowe obrazy
codzienności
- strawione płomieniem
który nie zgaśnie nigdy

płomień mego płomienia
nie jest moim płomieniem
)
Opublikowano

wieczorową porą.
To taki cichy wiersz, wszystko napisane jakby szeptem, jednak na końcu krzyczy płomieniem.
"Przemówimy na skraju oddechu"- to piękne, mówienie w wyczerpaniu hmmm, mam to w głowie.
"niskobudżetowe obrazy
codzienności"- to też rewelacyjne, a zarazem smutne, bo niby jakże inaczej.
Czuję, że będe musiała sobie jeszcze nad nim trochę podumać, tak będzie dobrze.

jak narazie pozdrawiam zieloną gwiazdką z nieba (istnieją takie?)
nat.

a tak co do zmian, to nie dotykaj...chyba będzie najlepiej...najciszej

Opublikowano

Proszę Cię, nic nie zmieniaj (no, może technicznie - enter przed gwiazdkami). Lubie wiersze, które mówią wiele, a nie są przegadane. Dziękuję za "Płomień mojego płomienia/nie jest moim płomieniem". Może będzie Cię śmieszyć analogia, ale mój wnuk też nie jest moim dzieckiem. Pozdrawiam serdecznie. Anka

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Nata_Kruk Najmocniej działa tu dla mnie początek – „sunie powoli, lecz własnym rytmem”. Daje to konkretne tempo i klimat. Reszta układa się wtedy bardziej jak swobodne rozmarzenie niż opis z definicją. Pozdrawiam serdecznie. 
    • @Rafael Marius   Stwórca jest tak wspaniały, że brak słów żeby tę wspaniałość opisać.   ale myślę, że ma poczucie humoru :)   dzięki.      
    • @lena2_   to manifestem artystycznej uczciwości.   to ultimatum, w którym Lena  przedkłada autentyczność słowa nad sam akt tworzenia.   gotowa na rozstanie z poezją, jeśli ta utraci swoje "serce".     szlachetne to i piękne :)    
    • Znowu to samo. Tyle klatek… Miasto. Twarze. Światła. Maski.   O co chodzi? Co tu się wyprawia…?!   Dodaj, Panie, filtru! Tu obetnij! A tu? I tu - troszkę koloru!   I więcej śmiechu... Jeszcze więcej...   I co?   Wszyscy grają. Wszyscy. Nawet ci samotni - grają. Sprzedają.   Sprzedają siebie - powłoki, powidoki, błyskotki…   „Dodaj, Panie, filtru! Tu obetnij! A tu! I tu! Troszkę koloru! Więcej śmiechu. Jeszcze więcej!”   I co?   I gówno. To nie prawda. Fasada.   O, ślepi! Wy wszyscy… ślepi!   A ona…? Ona nie gra. Nie umie. Tam nie ma filtru. Jest jak pęknięcie w horyzoncie.   Bad pixel.   …Ona mnie spali… Nie. Tak! Spali mnie...  
    • @Annna2   wiersz Twój to wezwanie do refleksji nad siłą miłości i kruchej, lecz niezłomnej godności człowieka.   w sposób lapidarny i intensywny mierzysz się z fundamentalnym pytaniem : jakie jest źródło i siła dobra w świecie pełnym zła ?     i odpowiadasz - prawdziwa siła moralna wypływa z aktu wolności i wyboru dobra, nawet za cenę kruchości i cierpienia.   zło, mimo że jest realnym wyborem, nie jest ostateczne.   nadzieja odradza się w bezinteresownej miłości i gotowości do ofiary, czego symbolicznym przykładem jest życie i śmierć ks. Jerzego Popiełuszki.   a ja od siebie : Boże, nigdy tym bandytom nie wybacz !!!!     Aniu. Ty jesteś Człowiek Virtus.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...