Wieczór

[Ewelina]

"niepokojąca wersja samego siebie..."

i oto on w ogniu męstwa -

jak robak leży 

nie żyje albo już prawie bliski -

wysokim drzewom

wznosi się do koron 

i głośno wzdycha 

patrzę na niego 

i widzę monumentalny pomnik 

choć jeszcze klatkę piersiową 

powietrze podnosi - 

żyje już tylko w moich rojeniach 

w obrazach 

w wodach łzawych toni 

zaraz go puszczę 

wiatr słabe liście na wieczność -

przegoni 

 

ordynarnie usta zaciskam 

i pot na szyję 

jak prawda wychodzi 

z naciskiem zasypiam

 

 

[viola arvensis]

@Ewelina ciekawe a nawet intrygujące... 

[poezja.tanczy]

@Ewelina

Fajne spojrzenie. Niestandardowe

Pozdrowienia :)

[Ewelina]

@viola arvensis dziękuję za przychylność :) 

Dużo emocji dość różnych poupychałam, celowo zresztą.

@poezja.tanczy takie właśnie miło być, inne, nie dość typowe. 

Dziękuję za czytanie i za komentarz.

Pozdrawiam :)

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Ewelina

Bohater Świat,
czasami chwast, czasami kwiat.

 

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Ewelina]

@Wiesław J.K. coś w tym jest! 

Pozdrawiam :)

[Tectosmith]

@Ewelina Niesamowicie tajemniczy wiersz. Znając Twoją twórczość powiedziałbym od razu, że to jakby o partnerze, ale sporo mi się nie zgadza na ten obraz. Ciekawy wiersz.

Pozdrawiam serdecznie :-)

 

[Ewelina]

@Tectosmith i ma się nie zgadzać. W wierszu temat dużo mniej oczywisty, może odrobinę prowokująco ujęty...

Tak miało być, w każdym razie :)

Pozdrawiam ciepło

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.