Dziewczyna z bukietem zielonych liści w dłoniach

[Wiktoria Hieacynt]

Czy mówiłem Ci już, jak pięknie wyglądałaś
ubrana na biało, cieniutko, przeźroczyście
niczym w skrzydłach ciem, motyli, ważek?!

We włosach miałaś niebo
w dłoniach garść zielonych liści zroszonych deszczem…
Stopy stawiałaś lekko na ozłoconej słońcem alejce Plant…

Dłoń włożyłaś w moją dłoń i zabrałaś mnie
na zieloną ławkę pod zielonym drzewem…

Patrzyłem na Ciebie jakbyś miała zaraz zniknąć
wraz ze złotym deszczem, którego krople muskały świat

Tańczyć, śpiewać, pisać wiersze…
Spacerować uliczkami Krakowa…
I zdawało się: nic więcej,
Ot życie, Ty to cały świat…

We włosach miałaś niebo
w dłoniach garść zielonych liści zroszonych deszczem…
stopy stawiałaś lekko na ozłoconej słońcem alejce Plant…

Ludzie patrzyli jak na Anioła
o alabastrowej skórze i szafirowych oczach
Byłaś tak magiczne jak magiczne było to miejsce

Tańczyć, śpiewać, pisać wiersze…
Spacerować uliczkami Krakowa…
I zdawało się: nic więcej,
Ot życie, Ty to cały świat…

Dłoń włożyłaś w moją dłoń i zabrałaś mnie
na zieloną polanę, nad nami drżało niebo…

Patrzyłem na Ciebie jakbyś miała zaraz zniknąć
a Ty unosiłaś się leciutko,
ważko Ważko ważyłaś ludziom boskie sny…
i ja poznałem ich smak malinowej cukrowej waty

i zdawało się: nic więcej...




mojej ukochanej Żonie
27.II.2005