Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A dziękuję za uznanie.

 

Tak sobie tylko żartuje. Nie tylko ze mną zresztą.

Czemu nie, pożartować zawsze można. 

Gdybyśmy spotkali się w liceum, te pewnie byśmy pasowali. Można by szyku zadać na dyskotece, czy imprezie. Ale teraz to już inna bajka.

 

Nie ma co oglądać. Kwiatki są dużo ładniejsze.

A zresztą szewc bez butów chodzi.

Ja naprawdę jedyne zdjęcie jakie sobie w życiu zrobiłem to do dowodu osobistego, gdy poprzedni zgubiłem i musiałem wyrabiać nowy. Zatem minę miałem nietęgą.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak ja wiem, że to od krążenia.

Ja kiedyś uprawiałem dużo sportu. Wtedy było mi najcieplej ze wszystkich w okolicy.

Ale i tak z prababcią sybiraczką nie miałem szans.

Jednak, gdy przestałem, to się pogorszyło. A z pływania, to raczej lubiłem na wodzie.

Kajaki, wioślarstwo całkiem sporo.  Teraz to u mnie nie ma szans na żaden sport, nawet na wózku.

 

Mam nie jedną, ale albo w nich za zimno, albo za ciepło.

 

Ja nie mam żadnych zdjęć z własnym wizerunkiem.

Lubię fotografować ładne lub ciekawe obiekty.

A ja nie należę do żadnej z tych grup.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A to ciekawe, bo mnie to bardzo dobrze wychodziło.

Chyba odziedziczyłem po ojcu.

On wypływał na szerokie morze tak daleko, że nawet przez lornetkę go nie było widać.

Potrafił się tak unosić godzinami. Pływał na długie dystanse do 30 km, ale powoli.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Rozumiem przeważnie ludzie mają taką potrzebę.

Ja mam bardzo mało własnych zdjęć. Tylko takie ze szkoły i dzieciństwa, które były obowiązkowe. Ludzie mi robili na jakiś imprezach wycieczkach, ale dla mnie to nie była atrakcja. Mnie generalnie mało mężczyźni interesują. I sam też nie jestem wyjątkiem.

 

Też tak uważam, dlatego właśnie nie pociągała mnie podobno najpiękniejsza w szkole Kasia. A wielu przez nią głowę straciło, choć bohater wiersza najdłużej i najgłębiej.

Choć trzeba przyznać, że ona nie robiła nikomu nadziei. Stawiała sprawę jasno, że nie interesują ją chłopcy tylko pieski.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może ma zdolności hipnotyczne. Kiedyś znałem gościa, który miał takie umiejętności i jeszcze wiele innych. Jeździłem z nim po Polsce. On zarabiał pieniądze, a ja miałem fajne wakacje.  Napatrzyłem się na różne rzeczy.

Też powinienem wiersz o tym napisać.

 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I to nie jeden. Miałem z nim wiele przygód takich niesamowitych, że i tak nikt by nie uwierzył, a ja lubię prawdziwe wiersze pisać

 

Ludzie czytają i oglądają filmy o różnych zjawiskach nadprzyrodzonych, ale patrzą na to przez palce. Może i zdrowiej, bo to są bardzo niebezpieczne zabawy i lepiej się od tego trzymać z daleka.

 

Przyjemniej pisać o miłości, choć i ta często źle się kończy, jak choćby w tym przypadku, czego w wierszu nie opisałem, żeby nie psuć radosnego nastroju przed rozpoczęciem roku.

Do wszystkiego warto mieć dystans, a do miłości szczególnie, a tu go zabrakło.

 

 

Edytowane przez Rafael Marius (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dokładnie tak. Kolega z góry zakładał, że skoro on kocha Kasię to i ona jego, tylko być może jeszcze o tym nie wie albo wstydzi się przyznać lub się boi.

 

Z drugiej strony bał się spojrzeć prawdzie w oczy i dlatego jej o to nie zapytał.

Gdyby to zrobił to powiedziałaby, że nie chce się z nim spotykać, bo ona naprawdę nie była zainteresowana romansami, w tym czasie i potem też.

 

Dziękuję za serduszko i trafny komentarz.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Również i ja witam nie mniej serdecznie.

 

To prawda z ambicją należy uważać aby nie była ani zbyt duża ani zbyt mała.
Tutaj kolega faktycznie nieco przesadził z pewnością siebie. On miał duże powodzenie u dziewczyn. Uważał, iż żadna mu się nie oprze tylko kwestia czasu. A jednak taka się znalazła, która nie była zainteresowana, ani nim ani żadnym innym.

 

Chciałem też przekazać, bardziej ogólną prawdę o tym byśmy częściej interesowali się uczuciami i emocjami naszych bliskich.
Warto po prostu zapytać, co czujesz?
Zamiast domyślać się lub projektować własne uczucia na innych.

Jak to było w przypadku kolegi, który myślał, że skoro ja kocham Kasię, to ona mnie też. Tak to często bywa u nastolatków, zanim życie ich nie nauczy, że jednak jest inaczej.

 

Po za tym w naszej kulturze,szczególnie w męskiej części społeczeństwa, rozmawianie o uczuciach i emocjach, nie jest częstym zjawiskiem
 To temat raczej wstydliwy.

Mężczyźni nie umieją nazywać własnych emocji, a co dopiero cudzych. Trudno jest  zadać to proste pytanie, "co czujesz?".

 

U kobiet nieco lepiej, aczkolwiek też nie u wszystkich i wiele można by poprawić, a wtedy życie byłoby duże przyjemniejsze i łatwiejsze do zrozumienia i zniesienia.

 

Dziękuję za serduszko i przychylny komentarz.

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dzień rozpływa się w szeptach  słońce wilgotnieje i gaśnie. Dotyka mnie kruchość drzew, wypełniam usta mleczną mgłą.   Jesteś tak blisko, używasz mnie… Zatopieni w sobie czerwienią bieli. A kiedy Twoje oczy błękitnieją  moje stają się czarne.!       :)                   
    • Myszkę powiesiłam, taka urocza jest:) niech sobie wisi:)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Rafael Marius pleść wianki to każdy powinien umieć :)
    • Wchodzi on - Polityk- Polityczna Tłusta Świnia Koronkowa, kłamstwem nabłyszczony, wykarmiony na ludzkiej cierpliwości jak monstrum z promocji, które zjadło cały kraj i jeszcze pyta o deser. Skóra mu świeci jak szynka premium namaszczona budżetem, oczy lśnią krzywdą smażoną na głębokim oleju publicznych pieniędzy. Półki szepczą między sobą, drżąc jak przeterminowane sumienia: „Patrzcie! To ten, który otłuścił się na ludziach tak bardzo, że wózek go nienawidzi!” On nie idzie. On płynie - lawina krawatów, biurokracji i tłuszczu władzy. Każdy jego krok  skrzypi jak konstytucja po setce poprawek, wózek jęczy jak urząd pod jego cięzarem. Chipsy padają na kolana - bo wiedzą, że jego spojrzenie ma kalorii więcej niż one same. Jogurty płaczą w kubeczkach: „Nie zabieraj nas, panie, my jesteśmy tylko mlekiem, nie obietnicą!” Ser żółty topnieje, tworząc kałużę chciwości, gęstą jak miód z komisji śledczej. Banany wyginają się w paragrafy i paragrafiki, chcąc wyglądać bardziej praworządnie. Kiełbasy drżą jak wspomnienia budzetów, które „zniknęły przez przypadek” w jego kieszeniach - kieszeniach z czarnych dziur, zdolnych wciągnąć nawet dobre intencje. Kasjerki patrzą na niego jak na zjawę z zamrażarki moralności. Skaner nie śmie go zeskanować. Paragon, dotknięty jego palcem, zwija się w Ewangelię Znikającego Rabatu. A mop klęka i staje się Berłem Posadzki Zniewolonej - narzędziem jego foliowego panowania. Reklamówka otwiera swoje plastikowe usta i błaga: „Panie… nie wsadzaj mnie tam… już tylu przede mną nie wróciło…” Ryby w lodówkach zaczynają śpiewać psalmy o złodziejstwie, bo wiedzą, że dziś on jest ich jedynym świętym i jedynym katem. Puszki kukurydzy stukają jak zegary politycznej degradacji, ogórki w słoikach drżą jak ręce premiera po trudnym oświadczeniu. A on? Śmieje się. Śmiechem tłustym, wypasionym, jakby każda złotówka zamieniała mu się w dodatkowy plaster boczku. I ten śmiech przesuwa regały, gasi neony, sprawia, że butelki oleju ronią łzy kwasu tłuszczowego. Gdy bierze wózek -  ten klęka. Gdy wchodzi na dział z pieczywem -  bułki sypią się jak nadzieje narodu. Gdy przechodzi przy kasie, torty mdleją ze wstydu, a mleko zastyga w bieli czystej żałoby. I wtedy ludzie  - zwykli ludzie, z pustymi koszykami i wypłukaną godnością - patrzą na niego jak na tłuste nadużycie w ludzkim garniturze, na kulę chciwości, która zjadła wszystko, co dobre, i nawet nie beknęła. Patrzą i mówią szeptem, by nie usłyszał: - Chryste Panie… my naprawdę płacimy na tego durnia? A potem wybuchają śmiechem - takim mocnym, tak szczerym i bolesnym, że aż torty zaczynają klaskać, reklamówki mdleją, a chipsy śmieją się same z siebie. Bo groteska jest tak wielka, że aż pęka w szwach, a prawda tak tłusta, że nie da się jej zmieścić w żadnym koszyku.                
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ślicznie.     Rozumiem. A dla mnie to nostalgiczne wspomnienia z dzieciństwa. Ja też potrafiłem pleść wianki i nie tylko dla moich sympatii.
    • @Marek.zak1Nie wiem, czy dobrze sobie wyobrażam, ale zaczynam już widzieć podwójnie. :) W każdym razie - na pewno mieszka tu duch. :) 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...