Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

002 – messkład słoneczny

Messalin_Nagietka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Messalin_Nagietka

Messalin_Nagietka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

dwa słońca były lecz nie nam ich widok
wtulone w siebie jak mrok zwiera oczy
jedno w sukience drugie z melonikiem
ku sobie usta promieniami plotły

lecz każdy w pląsie okręcone ciało
w nieznane zdąża obrotem partnera
melonik znikł gdzieś a sukienka fruwa
jej fałdy kwiecia są początkiem planet

nim zgaśnie rampa orkiestra ucichnie
zrozumiesz kiedyś ten wymiar wybycia
w którym szatniarza aż nosi na księżyc
gdy w szatni wisi setka meloników

od ust gorących i piersi nabrzmiałych
ucieczki nie ma i nie ma co marzyć
sukienką skręca przestrzeń w której może
trafiony melon prawdopodobieństwa

dwa słońca były lecz nie nam ich widok
my pięć miliardów musieliśmy czekać
wtuleni w siebie jak mrok zwiera oczy
ku sobie usta promieniście tchniemy

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jan Sonet
      Śnieg

      Przez Jan Sonet · Opublikowano

      Śnieg   Padał śnieg, dobry śnieg. Wędrowałem po mieście. Tylko puste ulice lśnią w złotym świetle księżyca.   Padał śnieg, białe światło. Wiedział, że dusza zamarzła. A dawno przestałam wierzyć, że zobaczę słońce na niebie.  
    • huzarc
      * * *

      Przez huzarc · Opublikowano

      @marekg Krótki, czysty, precyzyjny i pełen cichego sensu. Wiersz minimalistyczny, lecz niesie głębię samotności i delikatny błysk humoru – ten „ogon ulicy” to dowód, że słowo nie boi się lekkości, nawet mówiąc o czymś ciężkim.
    • Gosława
      świat pomiędzy

      Przez Gosława · Opublikowano

      Anna patrzy jak niezgrabnie nogami powłóczy pająk na torsie ukochanego zaplątany w gąszczu włosów raz za razem przegrzebując korytarze nad głową szeleszczą pożółkłe już liście dębiny wrześniowe słońce nadal parzy muskając ostrym językiem spocony kark w oddali szumi rzeka opływając delikatnie zwilgotniałe łodygi trzciny błotną mazią zalepiając tulejniki brudząc nieskalaną biel kwiatostanu i tylko trzmiel bez gracji w popłochu odurzony zapachem dzikiego tymianku zapętla małymi kręgami światy pomiędzy
    • Gerber
      lęk III

      Przez Gerber · Opublikowano

      bywają dni kiedy poezja mnie przeraża najczęściej w osiedlowym sklepie kupuję chleb ona pyta jaśniejszy czy ten bardziej wypieczony czuję jak zaczyna rosnąć we mnie to dziwaczne zjawisko przybiera coraz trudniejszych do określenia kształtów chleb zaczyna pożerać mnie od środka w końcu udaje mi się uciec na zewnątrz a tam lump pełen nadziei ze szczerbatym uśmiechem pan da na chleb pan da rzucam coś na odczepnego przyspieszam kroku w domu na ścianach chleb lump ja i gdzieś pomiędzy poezja
    • huzarc
      Wyłaz

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Florian Konrad Świetny, współczesny, ironiczno-liryczny wiersz, który w prostym obrazie odradza sens rytuału i miłości. Znakomita dykcja, subtelna metafora, ciepło pod humorem. Jeden z tych tekstów, które potrafią rozśmieszyć, wzruszyć i zawstydzić w jednej chwili.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...