Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nie mija, bo istnieje. Choćby było tylko prześwitem w czyjejś głowie.

Nie zgadzam się z tytułem. 

Przeszłość zostawia po sobie ślady, które mogą wpływać na teraźniejszość i przyszłość. 

 

Nie znaczy to, że życie przeszłością jest dobre,

ale moim zdaniem nie należy jej całkowicie ignorować.

 

Można wyprowadzić z niej wiele dobrego,

choć do niektórych wspomnień lepiej faktycznie się odciąć.

Ale to jest możliwe dopiero po zaakceptowaniu zaistnienia takiej sytuacji i własnych negatywnych emocji wobec niej. 

Wiem z doświadczenia. 

 

Pozdrawiam :)

 

Deo

Opublikowano

@Deonix_ Jakiś czas temu trafiłem na artykuł popularnonaukowy o miejscu czasu we wszechświecie. Opisywano tam czas jako coś, co w świecie fizycznym tak naprawdę nie istnieje (stąd odniesienie do kosmosu w wierszu). Nawet jeśli przyjąć, że istnieje, to jedynie jako konstrukt wymyślony przez człowieka na potrzeby opisywania świata. Prowadzi to do konkluzji, że zarówno przeszłość jak i przyszłość w przyrodzie nie występują - istnieje tylko "teraz". Artykuł nosił tytuł "Przeszłość nie istnieje (ale ma znaczenie". Uderzyło mnie to stwierdzenie i zainspirowało do napisania wiersza, który dotyka tego dysonansu poznawczego pomiędzy fizyką stroną czasu, a tym, jak go na co dzień postrzegamy.

Faktycznie, bez tych wyjaśnień łatwo skreślić wiersz już na starcie, ale może teraz spojrzysz na niego nieco inaczej ;>

Opublikowano

Przeszłość nie istnieje, ale istniała w pamięci, pozostałościach, kulturze itp. Podobnie przyszłość w naszej wyobraźni, antycypacji, wierze. Istnieje jedynie teraz i należy je szanować. Wielu to czuje, a napisał to dokładnie Schopenhauer, wysnuwając wniosek, że należy myśleć o przyszłości, ale poświęcając jej teraźniejszości. Przeszłości nie należy ignorować, ale starać się wyciągnąć właściwe wnioski, bo lubi się powtarzać. 

Pozdrawiam

Opublikowano

@Marek.zak1 To ciekawe, co piszesz. Otwiera głowę na takie rozkminy, jak czy realizować teraźniejszość w oparciu o przeszłość, czy o przyszłość. Czy ma ona być bardziej pokłosiem wczoraj, czy inwestycją w jutro. Zapewne najzdrowszy byłby totalny kompromis, ale to strasznie nudny scenariusz...

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Rafael Marius Trudno tego nie rozdzielać, kiedy zyskaliśmy zdolność do zatrzymywania w oakięci minionych chwil i planowania przyszłych. A jednak kosmos nie wydaje się być zainteresowany naszymi eynalazkami tego rodzaju ;>

Opublikowano

@error_erros

No dla mnie to też nie rewelacja, ale wielu jest zdziwionych :D

A jeżeli z punktu widzenia fizyki, jak piszesz - nie powinniśmy czasu postrzegać,

to sens mają wszystkie egzystencje, które tego nie robią :) Czyli (prawie) wszystkie poza ludzką :)

Opublikowano

@error_erros Myślę, że przeszłość przemija, gdy zostanie "przerobiona" na teraz i zostanie w ten sposób "pożegnana". Często nosimy w sobie pytania i niepokoje z przszłości - gdy tego jeszcze nie zrobiliśmy. Delikatny, trudny i ciekawie przekazany przez Ciebie temat :) Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @tie-breakPuenta jest bardzo mocna — ta zimna noc i „obgryzanie do kości” zostaje w pamięci. Patrzę na ten wiersz bardziej z dystansu, ale doceniam obrazowość i siłę języka. Pozdrawiam serdecznie.
    • @lena2_ Odwróciłaś perspektywę – to nie my potrzebujemy jutra, ale jutro potrzebuje naszej nadziei, żeby się ustabilizować. Świetna puenta - dopiero gdy nadzieja zawodzi, rozumiemy, jak bardzo na niej polegaliśmy. To uniwersalne doświadczenie. Świetny!
    • @tie-break Pięknie dotknęłaś tej przepaści między żywą pamięcią o kimś a jego fizyczną nieobecnością. To, jak opisujesz "rozproszenie znaków", które można "swobodnie zbierać i układać po swojemu", to trafna metafora tego, jak pamięć zmienia się w opowieść, którą sami sobie układamy.  
    • @Berenika97Bardzo plastyczny obraz samotności — ta „suknia” jest sugestywna i mocna. patrzę na to trochę z boku, inaczej przeżywam samotność, ale forma i metafora robią wrażenie. Pozdrawiam serdecznie.
    • @Migrena Twój wiersz jest niezwykle empatyczny i głęboko poruszający. Nadałeś "głos" istocie, która kocha bezwarunkowo, ale nie potrafi nazwać swojej straty. A żałoba jest wielka. Pies, który "nie zna słowa śmierć, tylko kształt ciszy po dłoni", to obraz, który łamie serce. Zakończenie jest subtelne i druzgocące. "Z każdym dniem jest mniej psa w psie, więcej ciszy" to poetycki zapis powolnego gaśnięcia z tęsknoty. A obojętność świata ("ptaki nawet tego nie widzą") tylko potęguje dramat. To jest wiersz-pomnik. Pomnik wystawiony cichej, niezrozumianej miłości, która nie umie odejść, dopóki sama nie zamieni się w proch. To piękna, mądra i nieskończenie smutna poezja.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...