Łza

[K. Meler]

Moja radość- ta pochodnia, co wygasła, gdy spłonęła
Ma nadzieja ta ostatnia, na pierwszego chyba w dziejach,
Co jak słońce z polskiej ziemi wzleci i nam wskaże
Tej wierności wszelkiej błagające twarze.

Po dziewiątej chwila mija, aż tu nagle pęka siła
I rozterek ogień płonie, na nim wznosi się mogiła…
Ojciec odszedł już na wieki do krainy tej wielkości,
Kędy Bóg otwiera z Piotrem drzwi dla tych, co szli w świętości.

Grób otwarty, ciało martwe tylko to widziałem wtedy,
Takie smutki, tak ulotne zapaliły ogień biedy,
Bo odszedłeś, Ty nadziejo naszej bezmyślności,
Ty proroku miłości i błysku świętości.

Gdy ta wieść okrutna sercem mym wstrząsnęła
I nadzieję ostatnią szybko pochłonęła
To zapadło się serce i łzy się polały,
Co mej trwogi i bólu dowód szczery dały.

O tych łzach srebrzystych i sercach spalonych
Będą śpiewać pieśni i bić głową w dzwony.
O tych łzach bezsilnych i zgubionych sercach
Będą grały melodie na pogańskich cielcach.

O tej łzie odległej- kamyku na duszy
Wieszczy duch zapieje i wystrzeli z kuszy,
Której strzała odległa serca te przebije
I jak Amor miłości wspomni miłe chwile.

A te chwile o Tobie będą łzami świecić
Aż tej wiary obłok nad Szatanem wzleci,
Aż tej wiary siła odnowi te serca
I ukarze górala- papieża w tych kierpcach…

A gdy widok ten wspomni mej małości niebo
Łza się znów poleje… ku serca potrzebom…