Ostatnie opowiadanie (roboczy tytuł) cz. 15

[Leszczym]

 

XV.

 

Ta wyjątkowa para brała życie bez znieczulenia, a działo się tak dlatego, że uśmiechający się do nich świat nie wymagał od nich żeby akurat oni musieli się znieczulać. Dzięki temu zachowali jeszcze w sobie pokłady czułości, których sobie nie żałowali. Ani jej ani jego nie posądzisz o skąpstwo w tym zakresie. Co to to nie. Zresztą wobec znieczulenia, dajmy na to u dentysty prezentowali dwie odmienne postawy. Ona, wrażliwsza na ból zawsze podczas tych wizyt brała znieczulenie, natomiast on jakby twardszy i mniej wrażliwy obywał się bez znieczulenia, co było również pewnego rodzaju oszczędnością i faktycznie ostatnio jakby większą wobec wzrostu cen. Mogło to również świadczyć o jego męskości. Dentyści nie mieli żadnych większych problemów z ich uzębieniem, o które potrafili świetnie dbać i chwała im za to. Zresztą ta okoliczność była również częścią jej pracy, o czym nie należy zapominać. Sam ich uśmiech był dla narratora bardzo pociągający, a śmiali się często i głównie dlatego, że życie im się układało. Tę parę komfort kołysał i nie ma w tym przesady. Gdy tylko narrator znalazł czas żeby się im przyjrzeć od razu rozpogadzało się jego oblicze. Faktycznie ich uśmiech zarażał, co dla otoczenia było wręcz kojące. I bywało bardzo często, że jak tylko narrator popadał w fatalny humor to zaraz myślami i obserwacjami wybiegał ku tej parze i od razu spływał na niego spokój, pogodzenie z losem, radość i wesołość, a nawet przychodziły mu do głowy szalone pomysły. Niekiedy narrator umierał z ciekawości co też przyniesie następny dzień, tydzień, czy miesiąc tej pary, która wiodła życie w pewien sposób zupełnie niepodręcznikowe i mocno odbiegające od utartych schematów. I faktycznie często bywało, że narrator był podglądaczem w sieci jej influencerskiej działalności, choć tematyka jej działalności była dla niego kompletnie obca i w gruncie rzeczy dalece niezrozumiała, no ale przecież narrator nie musiał wszystkiego rozumieć, bo po co miałby tak czynić. Ot tak od czasu do czasu przyglądał jej się w sieci, a jej działalność, choć w sumie całkiem niszowa, robiła na nim spore wrażenie. Narrator niestety i to też warto odnotować jemu już nie mógł się przyglądać z podobną pieczołowitością, co zresztą z różnych innych względów również można zrozumieć, a nawet wybaczyć. I ciekawa rzecz, że ta para, choć modna w dzisiejszych czasach w ogóle nie miała żadnych tatuaży, co również można uznać za pewnego rodzaju odstępstwo od reguły.

 

[sam_i_swoi]

z zębów po tatuaże, tak na marginesie zauważę, że trzeba coś o fryzurach ew. łysieniu :)))

[Leszczym]

@sam_i_swoi faktycznie fakt włosów pominąłem w tym opowiadaniu :))

[sam_i_swoi]

@Leszczym chyba się doczekam? :))) jeśli nie to pazurami nie będę rwał z głowy :)

[violetta]

Te Twoje opowiadania o niczym są, haha wyobrażałam sobie niesamowite historie. Chodzę i śpiewam my pierwsza brygada, to jest dużo lepsze jak nasi chłopcy idą równo. 

[Leszczym]

@sam_i_swoi Pomyślę, z fryzury też coś można wykombinować :)

[sam_i_swoi]

@Leszczym wykombinuj a tymczasem, to o uśmiechu wyżej, podoba mi się ten specyficzny humor takie lśnienie :) a o tatuażach szczególnie :)

[Leszczym]

@violetta Nie o niczym, a o komforcie, który ma znaczenie, co tutaj sugeruję :))

[violetta]

@Leszczym komfort to wybierać smaki w Dal Dalli :)

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To mi się podoba.

Kiedyś się mówiło.

Święty, bo okazji do grzechu nie miał.

[Leszczym]

@violetta nie wuem co to Dal Dalli ale pewnie też ..

@Rafael Marius no pewnie i również coś w tym stylu ;))

@sam_i_swoi kwoli sprawiedliwości ja akurat lubię tatuaże, ale gdzieś pobocznym motywem tego opowiadania jest jego przewrotność i złośliwość - taki plan ;))

[violetta]

@Leszczym moja ulubiona lodziarnia, poprosiłam o ogromniastą gałkę i dostałam podwójną, ale tylko Polki tak podają, Ukrainka to ci zwróci uwagę, a Murzyn da co kot napłakał. 

[Leszczym]

@violetta :))))