Drzewa, liście, wiatr…

[Arsis]

Ten dom, w tym domu…  Wśród milczących przedmiotów, w przygaszonym świetle szarego

dnia…

 

W cichym szumie płynącej rzeki czasu, w piskliwym szumie buzującej w uszach krwi…

 

Gdzież ty?

Gdzieś tam, gdzie nie ma nic.

 

Albo nic…

 

Gdzieś

tutaj,

tam

i nigdzie…

 

… bądź tylko nigdzie…

 

Kochasz mnie?

 

A jak? Powiedz jak, mówiąc to szeptem i z cichą nutą nostalgii, o tak, właśnie tak.

 

Powiedz…

Mów…

 

Czy

bardzo…

 

Za oknem chwieją się gałęzie i liście szeleszczą, i wiatr…

 

Porusza ustami z liści

zielony bożek.

 

Coś do mnie mówi

i mówi wciąż…

I wyznaje

swoje dzieje

ta bożkowa twarz.

 

Lecz w szumie przemijania nie dosłyszę słów,

albowiem przerasta je

brzęczenie pszczoły,

przerastają oddechy kasztanów.

 

I trzeszczenia pni,

w których żywiczna płynie krew.

 

Słońce wyłania się znienacka kaskadą blasku.

 

Oślepia, drży i migocze

w prześwitach,

liściach,

w źrenicy oka…

 

Jesteś?

 

Milczysz jak ten kamień

wrośnięty w ziemię,

jak ten głaz

obrośnięty mchem.

 

W powietrzu płynie kurz tym swoim powolnym ruchem.

 

Mży drobinkami,

osiadając

na mojej twarzy,

zamkniętych powiekach.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-07-16)

 

 

 

Edytowane 16 Lipca 2023 przez Arsis (wyświetl historię edycji)