Zatrzymaj się, obejrzyj…

[Arsis]

Wybacz mi, wybacz. Czy mi wybaczysz? TWOJE USTA… Twoje, cudowne usta…

Chciałbym.. Chciałbym, tak, chciałbym, lecz cóż mógłbym chcieć?

Wiesz o tym dobrze jak i ja…

 

Ale, czy chcesz? Albowiem nie chcę pisać zbyt oczywiście, albowiem wiem…

 

Powiedz mi, wiesz?  Czy wiesz?

 

To prawda, nie znam cię. Nie znam. Ale czy mnie znasz? Powiedz mi szczerze

jak bardzo, jak bardzo mam cię jeszcze znać, poznać, dopoznać, abyś…

 

Nakrzycz na mnie,

nazwymyślaj…

Uderz w twarz…

 

Kocham cię…

 

Tak po prostu, zwyczajnie…

 

Pocałuj.

 

Pocałuj i już nie odrywaj zmyślnych ust…

Nie. Nie odrywaj, tylko przywrzyj do samej głębi poznania.

Do samej głębi, tej najgłębszej z tych najgłębszych doznań…

 

Twoje usta…

… te twoje wilgotne usta…

 

Czy wiesz ile bym dał, abym mógł ich dotknąć, musnąć i poczuć muśnięciem swoich warg?

 

Czy wiesz?

Powiedz mi, czy wiesz?

 

Staram się dojrzeć,

wypatrzeć, dopatrzeć głębię twoich źrenic, poprzez czerń…

 

Poprzez,

poprzez…

…  poprzez…

 

Jest tyle tego: „poprzez”.

 

Kocham cię…

 

Wybacz zakochanemu mężczyźnie,

po prostu wybacz.

 

Wybaczysz?

 

Ja nie chciałem.

 

Chciałem tylko namalować

twoje spojrzenie,

twoje usta i oczy…

 

Chciałem tylko…

 

Wiem, nie wolno mi, ale chociaż poprzez ekran monitora,

poprzez skaczące piksele, które wysypują się zewsząd,

wysypują się z opuszczonych kątów samotności, poprzez piksele mżącej szarością ciszy

 

Chciałbym, tak, chciałbym, ale nie mogę, ponieważ nie mam życia, nie mam…

 

Wiesz, pracuję na popołudnia, na te cholerne popołudnia…

 

Bo nie mam życia, kiedy nie mam ciebie…

 

Więc pozostaje mi jedynie obraz twojej twarzy,

obraz twoich ust i okrytych czernią oczu,

okrytych, jakby nieprzeniknioną czernią mieniącego się kosmosu…

 

I twoje włosy…

Ten zapach

twoich włosów…

 

Więc, jedynie…

— cóż mogę, jedynie?

 

Zanurzyć się w milczeniu twojego oddechu, w milczeniu niewypowiedzianych słów.

 

Do kogóż mogłyby być one skierowane? Do kogóż?

 

Czy mam znowu iść, pomiędzy spękane mury opuszczonego miasta?

Powiedz…

 

Powiedz to, patrząc mi prosto w oczy… Mów…

 

Za tobą szelest wiatru, szelest rozchwianych gałęzi, dębów, kasztanów, ścieżki milczącego

ogrodu…

 

Słoneczne prześwity…

 

I woń kwiatów

przejmująca,

mdląca, natchniona…

 

Za tobą ogród pełen tęsknoty i oczekiwania.

 

Za tobą,

za tobą…

… cóż właśnie za tobą?

 

Stań na chwilę,

zatrzymaj się, obejrzyj…

 

Za tobą

niebo

błękitne…

 

… za tobą miłość…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-07-08)

 

 

 

[Somalija]

@sowa Zachowaj receptę dla siebie, Stoperan Tobie posłuży... 

[Somalija]

@sowa Kłopot masz większy, brak wiedzy, talentu i całej reszty...

[Somalija]

@sowa I nie nauczysz się pisać, szkoda tylko czasu...

A ja chętnie zapytam doktorze z bożej łaski, co sprawiło, że diagnoza brzmi:  dwubiegunowa nie mylić z biegunką choć widzisz podobieństwo...  Bo ja, w takimi toku wypowiedzi czytam o tej przypadłości, ale u Ciebie...

 

 

[Somalija]

@sowa Rozumiem. Pytam, również dlaczego diagnozujesz mojego znajomego, używając takiej retoryki, w której wskazujesz na własne problemy z psychiką?

[Arsis]

@sowa uspokój się  

@sowa nie wiem o co ci kaman, ale na razie to ty żeś dostał rozwolnienia na cztery kible

[Mitylene]

Poezja z górnej półki...

[Somalija]

@sowa Człowieku Ty nawet nie rozumiesz, co myślisz i co piszesz... Jednym zdaniu potrafisz napisać coś i jednocześnie dodać zaprzeczenie... Opanuj się trochę wewnętrznie i popracuj intelektem... Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Somalija]

@sowa Dziękuję doktorze z bożej łaski, zrobisz maturę, to pogadamy...

[Somalija]

@sowa Nie obiecuj sobie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

, możesz zawsze pogadać ze swoją dwubiegunówką

[Somalija]

@sowa W Twoim schorzeniu monologowanie wewnętrzne to najlepszy sposób... Nie tracisz czasu a zawsze masz z geniuszem doczynienia...

Edytowane 10 Lipca 2023 przez Somalija (wyświetl historię edycji)