ostatnia moja rebelia

[Wiktor Desiczewski]

bądź co bądź
ja już o to nie dbam
chwytam sznur napięty wbiegam w bramy piekła
zaszalejmy myślę i stanąwszy wyżej
przywiązuje sznur ten na swój dni pohybel
łeb do góry wzgardy napęczniałem dumą
że to właśnie dzisiaj przyjdzie kostuch piękny
i zaniesie duszę w najciemniejsze ciemnie
by nie było więcej tego durnia ze mnie

i podniosą sztandar demoniczne twory!
i ku chwale śmierci marsz zagrają bębny!

szklanka dobrej whisky gorzki łyk zwycięstwa
gdzieś w szufladach gniją nieskończone pieśni
grzmią mi chmury Boga jego palec kreśli
że nie wolno oddać otępiałych myśli
jako ofiar w wojnie
ja przerywam
amen

już nie bojąc śmierci książkę w rękę biorę
i na którejś stronie czytam wersy puste
rzucam księgą w ziemię i wyciągam listy
i na stół opada mój epilog wierszem

a na koniec sierpem czarny pan w rydwanie
oderwawszy ziemi me przebrzydłe dłonie
oderwawszy ziemi nogi chętne drogi
do ostatniej w życiu tej podróży marnej
z ogniowymi oczmi wkłada na me skronie
jakiś traw zwiniętych orderowy wieniec

Bóg się tylko smuci Bóg melodię nuci:

samotność to miłość co nie chce powrócić

nie chcąc pytać o nic wisząc smutnie w dreszczach
umarł mój przyjaciel
na chorobę serca…