Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

bez wyjścia

izabela799
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

izabela799

izabela799

Opublikowano
Opublikowano


jak Feniks z popiołów próbuję podnieść się
chcę tylko odnaleźć jeden zgubiony dzień
w życia labiryncie odnaleźć tę drogę
może się znajdzie ktoś kto mi pomoże

i znowu się boję przyjdzie jakaś zmiana
ta która niechciana nadziei pozbawia
przecież tylko pionkiem w tej rozgrywce jestem
jak lalkach na sznurkach co gra skrzypce pierwsze

staram się wybrnąć z trudnej sytuacji
dna jednak nie widać czuję się jak w matni
nie mogę zrozumieć jak to się zdarzyło
choć tego nie chciałam coś ze mnie zakpiło

czasami się czuję jak ptak na uwięzi
ja tylko żyć chciałam nie pragnę nic więcej
coś mi nie pozwala powstrzymuje kroki
zabierając chwile patrzy czujnym wzrokiem

jednak nadal jestem razem z marzeniami
siłę mam do walki los jej nie pozbawił
ciągle nowe szanse na lepsze dostaję
i choć łatwo nie jest ciągle kroczę dalej

5

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • wierszyki
      Port-au-Prince

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Nie wiem tak szybko. Może i tak.  Jest tu obraz  rozbudowywanego cmentarzyka z pewną historią o rzędy bloków na urny, które będą (częściowo już tak jest) okalać. Trudno to opisać jeśli ktoś czegoś takiego się nie spodziewa w naszym otoczeniu. Zaskakujące. Pzdr    
    • huzarc
      Mgławica

      Przez huzarc · Opublikowano

      Gdzieś tam składasz skroń do snu na lodowej planecie, a pomiędzy nami błyska gęsta galaktyka i mgławicą obolałą tęsknotą dotyka ust mych ogień, nim słowo skargi na nich wyplecie.   Iskrzy warkoczami plazmy sypiącej szkarłatem, jak bryzgami wieczności po krawędziach ciężaru, czasu załamanego wśród lotności bezmiaru i w pyle nocy wiszącej za mym zaświatem.   Jego kres wyznacza czerń, milcząco otulona pastelową nicością rozwierzganej przestrzeni. W pęknięciu symetrii, odnogami promieni pęczniejących drzazgami rozgwieżdżonego grona.   Tę bliskość odczuwa nabrzmiała źrenica, zeszklona w głębi kształtem zmiennokształtnej oddali, paletami wspomnienia, które zanim wypali — znaki Łodzi na czole i krwi na skórze lica.   I wpływasz we mnie światłem o ciemnej teksturze, przychodząc niczym cień pod owalem powiek, jak ptak, z jakiego rodzi się nowy człowiek przed tablicą swego imienia wyrytą w chmurze.  
    • huzarc
      erekcjato niedojrzałe

      Przez huzarc · Opublikowano

      @hania kluseczka Ten wiersz jest intensywny, intymny i trochę konfesyjny, jakby głos liryczny mówił do kogoś, kogo podtrzymuje, ale jednocześnie oskarża. Jest w nim sporo emocjonalnej goryczy i ambiwalencji.
    • huzarc
      Port-au-Prince

      Przez huzarc · Opublikowano

      @wierszyki Ten wiersz jest pełen kontrastów między zwyczajnością a katastrofą, między codziennością a śmiercią. Obrazy są poszarpane, czasem brutalne, czasem delikatne – przypominają notatki z ruin, z pogorzeliska, ale też ze zwyczajnej jesieni.
    • wierszyki
      Port-au-Prince

      Przez wierszyki · Opublikowano

      cement we włosach pył w nozdrzach gardle jeże budują dla siebie parter   okienka w błękit szelest nad dachy w pułap nad marność lecą kasztany   ludzik z zapałek oparzył dłonie szramę na udzie woskiem obłożył   znowuż spokojnie   czeka w jesieni na święto wszystkich darów dla ziemi   tam tylko w ściany aż kolorowe tak jak w Port-au-Prince gustuje człowiek   przy dawnym płocie rząd nowych kwater urna przy urnie stać będzie bracie            

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...