Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

To było gdzieś w czerwcu 2023. Pojechał jak co weekend do domku na wieś. Lubił tu przyjeżdżać i odcinać się od świata. Życie tu biegło z dala od tych wszystkich jebanych miejskich problemów. Zgiełku ulic i pośpiechu nie wiadomo za czym. Nie no jak nie wiadomo? Ludzie gonią od zawsze za tym samym. Za kasą, za prestiżem i za dostępem do pizdy. On miał to w dupie. Chwilowo i na weekend.

Tak więc gdy tylko przyjechał wysiadł ze swojej wypasionej toyoty hillux i wyszczał się na środek trawnika. Nie dbał o to że ktoś zobaczy. W promieniu pół kilometra nie było żywej duszy. Wypił dość szybko dość podłe piwo zakupione wcześniej po drodze. Pogapił się na zmiany w naturze jakie zaszły przez tych parę dni jego nieobecności. Fala deszczów pozytywnie wpłynęła na żywotność zieleni wokół. Zastanowił się chwile na swoim płożeniem i co zamierza robić dalej. Nigdy nie sądził, że takie coś może go spotkać. Uważał raczej, że już swoje przeżył i po wyprowadzce z domu szykował się do tego by resztę swojego czasu przeżyć w kontemplacyjnym osamotnieniu. Miał 49 lat. Inni w jego wieku, już mieli dorosłe dzieci i zostawali nawet dziadkami.

Musieli oczywiście albo wpaść gdzieś około roku 2000 albo być niespełna rozumu aby tak wcześnie myśleć o byciu rodzicem. A właśnie to przydarzyło się kobiecie z którą zamieszkał od lutego. M. miała już dwójkę córek, psa i łysego wkurwiającego kota. Ostatnio weekendy spędzali razem, ale teraz wyszło inaczej. Zaczynał odczuwać, że pierwszy okres bezwzględnego zauroczenia, zaślepienia nowo poznaną partnerką ma już za sobą. Myśl o tym była dławiąco przykra. Tak jakby zdjąć czarne okulary i w jednej chwili dostrzec całą szkaradę biologii w której ludzie muszą funkcjonować. Mechanizmów z których nie mogą się wyzwolić i które są tylko po to by życie mogło się rozwijać. Od 2 miesięcy starali się o dziecko. Choć ani jego, był wszak w trakcie rozwodu, ani jej położenie nie mogło dawać im jakiejś trwałej satysfakcji materialnej, na euforii miłości zdecydowali się na próby zapłodnienia. M. wyjęła spiralę i zaczęli się ruchać tak żeby zaszła. Za pierwszym razem się nie udało. Akurat byli w Sztokholmie kochali się od tylu bardzo intensywnie gdy zaczęła z niej wypływać gęsta i obfita krew. Było to przykre. Teraz miało być inaczej, choć kto to wie?

Źle znosił rozdzielenie. Parę dni temu M. wraz z dorastającymi córkami wyleciała do Islandii. Dość często tam podróżowała zarobkowo. M. pracowała jako kosmetyczka. Ostatnie miesiące dały jej w kość. Ludzie zbiednieli, jej klientki coraz częściej zaczynały oszczędzać na swoim wyglądzie. W Islandii od przeszło 15 lat mieszkała jej mama z ojczymem. Miała plan pobyć tam tydzień i zarobić tyle żeby się trochę uspokoić, bo gdy M. zarabiała to czuła się spokojniejsza. Od 6 lat była rozwódką. Córki zabrała od męża który ją najzwyczajniej znudził, całymi dniami grał na konsoli i nie robił nic by jak się wyraziła polepszyć ich byt. Po rozwodzie ojciec płacił na córki jakieś marne alimenty. Na nastrój M. oprócz stanu konta wpływał też seks lub jego brak. Była laską która mogła to robić zawsze i wszędzie. Miała nieustannie kurwiki w migdałowych oczach. Jej cipa była wilgotna słodka i zawsze gotowa na igraszki. Tu gdzie się teraz znajdował jeszcze tydzień temu odbijały się od ścian ich dzikie jęki. W ostatnich miesiącach bez opamiętania zadawali sobie rozkosz. Gdy M. ssała jego kutasa, który w jej ustach szybko twardniał zaglądała mu głęboko w oczy, mruczała przy tym jak kotka. Wówczas zapominał o tym, że ma niepełnosprawną córkę i że sam przyczynił się do tego.

Edytowane przez maszcodasz (wyświetl historię edycji)
  • maszcodasz zmienił(a) tytuł na Koniec miłości
  • 2 miesiące temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena  ----------   " Somalija Opublikowano 26 minut temu   Godzinę temu, Migrena napisał(a): @violetta ale Bóg kocha miłość między ludźmi. ON nam ją dał. nie bój się miłości. przecież wzdychasz do jakiegoś przystojniaka który Ci się podoba. w tym jest też piękno.   fatalnie, że cierpisz ból. nie mogę Ci pomóc ale jestem z Tobą :)   Dzień dobry, czy może Pan już skończyć te geriatryczne wstawki... jest Pan pod moim wierszem na forum głównym nie na turnusie w Ciechocinku... Z góry dziękuję "               tak. już skończyłem. zdobyłem ciekawy materiał do badań poznawczych w kierunku emocji psychicznych.   a ty paniusiu nie szastaj tak słowem "moim" bo jesteśmy na publicznym portalu. nie dziękuj. nie musisz.   bez zwyczajowych pozdrowień. R.            
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Za Anią powtórzę, myślę tak samo.
    • Mi jest dobrze tu gdzie jestem gdzie witam kolejny dzień który coś tam przyniesie może uśmiech może łzy Dla mnie to ważne miejsce tu znajomy dotyka wiatr krzywo patrzy wróg przyjaciel podaje dłoń Tu jest mi bardzo dobrze ale czasem pragnę być tam gdzie mnie nie było doświadczyć tego co tam  Poczuć bliskość gwiazd móc dotknąć kolorów tęczy a potem powrócić na ziemię napisać wiersz o tym gdzie Tak naprawdę najpiękniej czy tam skąd wróciłem czy tu gdzie na co dzień przechadza się mój cień
    • @Berenika97 To trochę smutne są realia, ale bywają niestety. Jak najbardziej rozumiem Twój i mój sarkazm w tym wpisie. No bo to wiesz człowieka trochę jednak oburza. @iwonaroma Podobno ogólna reguła jest taka, że artystów ciężko się diagnozuje :))
    • Z tego domu nie ma wyjścia bez blizn. Trzyma mocniej niż kajdany. Wgryza się w skórę, rozsiewa jad w krwiobiegu, podąża mrocznymi ścieżkami. Ciemność sączy się z okien, za szybami gaśnie świat, próg zarasta nocą, jakby świt nigdy nie istniał. Wspomnienia zlatują się jak sępy, by szarpać resztki duszy. Aż stajesz się zakładnikiem. Nie siadaj już przy stole, gdzie zamiast chlebem karmią cię lękiem. Idź – choćby przez ruiny, idź – w milczenie bez końca. Szukaj światła którego nie dosięgnie cień złego domu.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...