Stary przyjaciel

[beny7777]

W gęstwinie mroku
Pośród wokalu istnień
Las w końcu odetchnął
Z ulgą - pełną piersią
Bo pomimo opaski
Hebanowej na oczach
Słuchu użyczyła
Mu gromada istot
Chociaż bezszelestnie
I na wskroś elegancko
To jednak bezczelnie
Z pasją podglądali
Tajemniczą postać
Z ognikami w oku
Śmiało idącą
Ścieżką wzdłuż potoku
Gdy poświata księżyca
Odkryła szczery uśmiech
A gwiazdy rysy odkryły szlachetne
Wiatr pierwszy ruszył
Ku przyjacielowi
Witając dotykiem go
Bardzo dyskretnie
Mężczyzna ukłonił się nisko
Z wyrazem szacunku
Wnet szklista powłoka
Pojawiła się w oku
Zdjął z głowy kaptur
By oddać szacunek
Siwe włosy emanowały

Majestatem srebra
"Długo mnie tu nie było"
Powiedział wzruszony

 

Zebrał wnet się w sobie
Ruszył do przodu żwawo
Rozwarto wrota królestwa
Gdzie na niego czekano

 

 

Edytowane 29 Czerwca 2023 przez beny7777 (wyświetl historię edycji)

[Rafael Marius]

@beny7777

Ładnie napisane.

To chyba o tajemniczym królu lasu, pustelniku, który poznał jego mowę.

[Deonix_]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dotąd mi się nawet dobrze czytało, ładny, baśniowy klimat. 

ale:

A jakby tak przestawić na "emanowały majestatem srebra" ? Pozwoliłoby to utrzymać ładną melodię, wg mnie :)

A zakończenie... Cóż :) Spodziewałam się fajerwerków, a tu pojawiła się aura tajemniczości :) Początkowo mnie to troszkę rozczarowało, ale, po namyśle... To to jest jednak interesujący tekst :)

 

Pozdrawiam

 

D.

 

[beny7777]

@Rafael Marius Takiego króla poniekąd każdy z nas ma w sobie. Głęboko zakorzenionego w duszy i naturalnej ciągotce do natury

@Deonix_ Dziękuje za opinie i czas poświęcony na czytanie. Odnosząc się do sugestii, to tak zmienię kolejność faktycznie po ponownym przeczytaniu przykuło to moją uwagę

Pozdrawiam

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja na pewno mam. Kiedyś też byłem leśnym człowiekiem.
Niestety obecnie ze względów zdrowotnych mój kontakt z naturą jest znacznie ograniczony.
Niemniej jednak i tak powyżej średniej krajowej.

[beny7777]

@Rafael Marius ważne by go całkiem nie zatracić - o ile to możliwe