Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Limeryk ekologiczny i ornitologiczny


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Poezja.Tańczy... ja też wcześniej tylko czytałam, aż napisałam.. mój pierwszy..

który mi wyśmiano - i słusznie.!. :)

To nic, że Ci nie leżą.. czasem ot tak, mimochodem, coś czegoś staje się powodem... ;)

Skoro czytasz, może któregoś dnia skusisz się.

 

A Twój limeryk... Klipku... bardzo mi, szczególnie końcowe... zległ żem.... :)

 

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

@Nata_Kruk

W zasadzie to samo mówiłem o wierszach. 

Że to nie dla mnie

W głowie sobie rymowałem przez lata

Ale nic z tym nie robiłem

Dopiero jak minęła mi 35 napisałem pierwszy

Bez rymów... I tak kolejny i kolejny

Po kilku, pojawiły się rymy

To 350 uniesień duszy. Moje pierwsze spotkanie z wierszami

A teraz już kilka tomików gotowe.

Dziwnie się to życie składa

 

Ale wszystko jest po coś. 

Edytowane przez poezja.tanczy (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@poezja.tanczy

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja zacząłem (pisać) znacznie później. Kierowałem się pewnie dobrymi radami mojej babci, która mawiała: "Nie spiesz się tak do dziewczyn. Później zaczniesz, na dłużej ci wystarczy."

Pozdrawiam życząc radości przy pisaniu i zadowolenia z jego efektów.

@Nata_Kruk

@tramwaj63

Miło mi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję Wam i wszystkim czytelnikom.

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @huzarc Unieważnię - czyli  sprawię, że przestaniesz istnieć, że twój krzyk, twój bunt, twoja złość staną się nieważne, niewidzialne. Wiersz mówi o tym, jak system (społeczny, polityczny, osobisty) neutralizuje autentyczny gniew - nie walcząc z nim wprost, ale unieważniając go, ośmieszając, gasząc błyskami i brokatem.  Ciekawe! 
    • @Waldemar_Talar_TalarJa również nie boję się miłości! :))))   nie boję się miłości gdy świat się chwieje to ona przypomina po co się żyje
    • @KOBIETA Bardzo często sięgam w swojej twórczości po motywy weird fiction i mitologię Cthulhu. Jest to najdoskonalszy rodzaj grozy transcendencjalnej 
    • Ty bzik - ba - bujał: cne, to potencjał u babki zbyt.      
    • @Migrena Napisałeś świetnie o artystach (poetach), którzy utknęli między własną ambicją a paraliżującym brakiem autentyczności. Ich powaga jest pozą, która maskuje brak treści. Dużo tu ironii, która miejscami przechodzi w groteskę. Wyśmiewasz pozy i banały, którymi posługują się ci "twórcy", którzy pragną wielkich tematów, ale boją się ryzyka, prawdy i konfrontacji. W końcówce, wiersz staje się opowieścią o uniwersalnym ludzkim dążeniu do ekspresji. Pokazuje, że prawdziwa twórczość (to "żywe słowo") nie jest łatwa ani przyjemna. Ona "gryzie" – jest bolesna, wymaga konfrontacji i pozostawia ślad. Ciekawy tekst, refleksyjny, świetny!    Czytam twój wiersz o poetach-tułaczach i myślę sobie - znam takich, co mają w plecaku dziesięć tomików niedokończonych, trzy metafory (wszystkie o jesieni) i jeden rym do słowa "miłość", który brzmi jak "pilność". Stoją na przystanku inspiracji czekając na autobus, co nie przyjedzie, bo wena ma dziś wolne i poszła do fryzjera. A ja? Ja też mam watę w zdaniach i kotlet robię z każdej myśli, ale przynajmniej wiem, że pies ma rację - i dlatego kończę wiersze, choćby były jak skarpety - nierówne, ale w parze. Bo lepiej skończyć źle niż pięknie nie zacząć, a słowo, które w końcu dogonię - niech gryzie, szczypie, drapie! Przynajmniej poczuję, że żyję!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...