Niespełnione

[Arsis]

Spójrz, uśmiecham się do ciebie. Dotykam dłonią chropowatej kory drzewa. Tego właśnie,

przy którym mogłoby być nasze pierwsze spotkanie, ale nigdy ostatnie rozstanie.

 

Gdzieś tutaj, wśród dębów, kasztanów…

 

W trawie konar spróchniały, czerwony mak — samosiej, brzęk pszczół

w koniczynie…

 

Zaiste, gorąco tu i duszno.

Sentymentalnie, tkliwie.

Rojnie przed burzą od ptasiego śpiewu…

 

Na piasku parkowej alei

cienie gałęzi

znieruchomiałe.

 

Podążam do ciebie…

Spóźniony o krok,

ale zakochany szczerze.

 

Uwierz,

proszę.

 

Wiesz, że

ciebie

kocham?

 

Czy wiesz?

 

Być może z mojej winy, nie mojej, miłość to nieodwzajemniona,

bez szansy powodzenia.

 

Wszystko, co chcieliśmy sobie powiedzieć,

zaprzepaściło się,

utonęło w głębokiej rzece czasu.

 

Idę w blasku prześwitów,

ostrym migocie liści.

 

Po ziemi idę zielonej,

po której

śmiech idzie i gwar

a przedmioty jarzą się i złocą.

 

Nadciąga przeciągłym westchnieniem wiatr.

 

Błądzę wśród  płynących powietrzem pyłków upalnego lata, pierwszych kropel na twarzy.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-05-22)

 

 

 

 

[Arsis]

cześźc, Aga... 

 

[Somalija]

@Arsis Cześć

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[corival]

@Arsis Tym razem jakoś przestronnie u Ciebie, dużo moich klimatów, czyli przyrody, sporo uczucia, ale wciąż odczuwa się tą wieczność. Pozdrawiam Arsis :)