anioł szkolny

[Maciejka Pomorska]

wciśnięty w szary kąt,
na parapecie podkurcza nogi,
stopy układa ostrożnie
między ogryzkami
a wczorajszą kanapką

owija się skrzydłami ciasno,
choć i tak, tu i ówdzie,
krople atramentu strząsane z piór
malują na posadzce runiczne graffiti

nauczył się już korzystać z korektora
po nocach zaciera bielą
ślady pośród pajęczyn,
kieszenie ma pełne ściąg,
w chwilach między czasem
pracowicie sortuje,
wygładza, kataloguje,
czyta zdziwiony,
że to sześć miliardów lat,

kiedy nie zbiera bananowych skórek,
zgubionych zeszytów
nie podrzuca do szkolnych toreb,
gdy nie ratuje w locie rąk, nóg, nosów,
czyta stare numery Batmana

albo w gabinecie biologicznym
długo wpatruje się
w płótno haftowane motylami
i wypchane jaskółki.

[Nula Brzoskwinia]

Każdy z nas jest takim aniołem, który żebrze o choc okruszek zrozumienia. Co mnie zdziwiło na plus? Dużo czasowników= dynamiczny wiersz, ale to może czasami nudzić i zagmatwać sytuacje liryczna wiersza. U Ciebie taka dynamizacja wiedzie przez wiersz płynnie i lekko, całośc czyta się z przyjemnością... i refleksją.
"Nie" powiedziałabym pierwszej zwrotce bądź oddałabym ją do drobnej korekty. Trochę kłoci mi się siedzenie w kącie z trzymaniem nóg na parapecie- chyba, że ktos przygotowuje się do wystąpienia z chińskimi akrobatami :)