Wyrok

[JaKuba]

Wyrok

 

doprowadzili mnie rankiem 

wyrwali drzwi do spokoju

przed obliczem sędziny 

stałem w łańcuchu zaprzeczeń

 

na dłoniach wisiały kajdany

napinał pierś oskarżyciel

znana mi ława przysięgłych

pod nosem wieszczyła mój kretes

 

wezwano pierwszego świadka

zeznania znałem na pamięć

dowody wskazały mą winę 

młotek uderzył z impetem

 

prowadzili mnie w ciszy

przez ciemne tunele wierności

w stukocie kluczy strażników

dudniła mi treść ich orzeczeń

 

za zakrętem wśród mroku

gdzie miesza się czas oraz przestrzeń

wskazano drzwi i mój numer

a kraty znaczyły mą metę 

 

dni zlewały się w wieczność 

ściany straszyły wilgocią

wywar z szczeniackich błędów 

dawano mi co dnia na deser

 

dziś w nocy zbudziły mnie głosy 

pod drzwiami szmery znajome

piskliwy odgłos zasuwy

wybrzmiewał w paśmie uniesień

 

umarły we mnie tęsknoty

gdy weszłaś ubrana na czarno 

odsiedzieć ze mną ten wyrok

za miłość spisaną w notesie

 

[Leszczym]

@JaKuba Z dużym podobaniem.

[Tectosmith]

@JaKuba Bardzo ciekawy wiersz. Pozdrawiam :-)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - ciekawe pisanie - 

                                                          Pozdr.