Kruk

[Krogul88]

Kruk krakał i trzepotał skrzydłami, Kiedy tak siedziałem, rozmyślając nad tą dziwną rzeczą, Jedno słowo, które wypowiedział, tak ponure i poważne, Powiedz Kruk, „Nigdy więcej” dał. 

 

Myślom tak mrocznym i chorobliwym uległem, Kiedy cień Kruka pojawił się nad moim sercem, Jednak jego oczy, jak latarnie, świeciły mistycznym światłem, Jakby znał okropności mojego położenia. 

 

Kruk mówił o stracie i niekończącym się bólu, O zgasłej miłości, próżnej nadziei, To stąpało po moim sercu z każdym uderzeniem, Dręczące przypomnienie mojej porażki. 

 

I choć błagałem o ukojenie lub ulgę, Odpowiedź Kruków pobrzmiewała takim smutkiem, „Nigdy więcej”, powiedział, odpowiedź na zawsze, Zdanie, które przykuło mnie do podłogi. 

 

Siedzę więc sam w tej komnacie rozpaczy, Z Krukiem siedzącym na legowisku mojego umysłu, Jego słowa, jak noże, wciąż tną moją duszę, Gdy Kruk mówi o niewypowiedzianych tajemnicach. 

 

I chociaż przynosi mi to niekończącą się agonię, Nie mogę nie tęsknić za jego towarzystwem, Bo w jego ciemności i mroku odnajduję, Towarzysz na tym cmentarzu umysłu. 

 

Daniel Krogulecki

Inspirowane wierszem Edgar Allan Poe

[Leszczym]

@Krogul88 mnie ten tekst podoba się bardzo bardzo...

[Nata_Kruk]

... weszłam dla "kruka"... dla mnie, tekst wymaga cięć.. sorry, ale jest przegadany.

Życzę wytrwałości w kolejnych próbach.