Ocean

[Arsis]

Słońce jaskrawo oświetla wnętrze pustego pokoju. Jasna plama na ścianie, podłodze…

Obok mnie puste miejsce. Zimne, wychłodzone samotną nocą.

 

W lustrze stojącego trema odbicie czyjejś twarzy.

 

Mojej?

Nie

mojej?

 

Niczyjej…

 

Za oknami szum drzew. Szelest liści…

Noszę wciąż twój obraz w źrenicy.

Twoją twarz, rozwiane, długie włosy.

 

Kocham cię.

 

Zbudził mnie szept, przypadając lekkim tchnieniem do bezsilnych jeszcze powiek,

pod którymi czerwieni się pulsujący świt.

Zbudziła mnie pustka i pamięć oczekiwania.

 

W otwartym oknie faluje firanka. Tak powoli. Wybrzusza się jak żagiel…

 

Byliśmy tam, nad oceanem snów.

Białe języki piany

lizały wilgotny piach.

 

Nasze stopy.

 

Byliśmy w słonych

porywach wiatru

i w huku nacierających fal.

 

Byliśmy tam bez rozterek i lęku o jutro.

 

Byliśmy

tam,

ty i ja.

 

Zakochani.

 

Śniliśmy razem, wpatrzeni w pierzastą smugę po odrzutowcu. W krzyku mew.

 

A więc jest jeszcze ratunek, promyk nadziei. Bo gdybyśmy śnili osobno, to nie byłoby już nic.

 

A więc…

 

Skrajem nieba zsuwał się

skrzydlaty obłok,

niczym wielki ptak.

 

Gdzieś tam, gdzie z pluskiem ryby

opadają płetwą w głąb cichego sanktuarium.

 

Kocham cię.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-05-01)

 

 

 

 

Edytowane 20 Czerwca przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[corival]

@Arsis Ten bezkres oceanu wspólnego snu do mnie przemówił... pozdrawiam Arsis :)