Interwał

[Lidia Maria Concertina]

Ostatnio wzięłam się za auto-coaching: "szczęście to TAKŻE  radość z każdej łzy, namacany ból, przelotne nieistnienie ..."

Banał? 

Muszę sobie poradzić z jego nadmiarem.

Wirujące od śmiechu sale balowe, zwiewne suknie, pulsujące światłem sypialnie, nurzające się w whisky biblioteki, cuda - których nie chce obsłużyć żaden kelner ...

To nie do końca jest tak, że żyję poza Bogiem.
Być może - nie poświęcamy sobie już tyle czasu, co kiedyś: porwał mnie karnawał pokusy, feeria łatwości - w sięganiu po to, co zdaje się być 'nazbyt,' 'nadmierne,' co przepełnia nawet przesyt.

W batystowej halce, w brzoskwiniowych piórach siedzę na skraju łóżka pijąc absynt i temperując ołówki ...
Nie, żadnych romansów! Interesuje mnie życie na stałe ... w zmienności, w meandrach i serpentynach.
Paradoks? Po wszelkich krętościach lubię  przemieszczać się tylko wtedy, gdy nie czuję potrzeby.
Trwam więc w zastygnięciu mumii - możesz przyjść dotknąć, potrząsnąć ...

Żyję
Nie
trwam
Żyję
Nie
znikam
Lecz ...

Umieram, paruję, a w drodze na "tamten świat" połykam gigantyczne kryształy łez.
To w końcu mój prywatny ból, a one płaczą - zupełnie bez powodu ... 

Kurtyna!