Wędrówka Zająca

[Dekaos Dondi]

Przeróbka tekstu→Starzec

 

 

zgarbiony zając kica ścieżyną

sens jego życia rozwiewa wciąż wiatr

nuci piosenkę tamtą jedyną

to wciąż wspomnienie

wszystko co ma

                    

                    ≈•≈•≈

choć nogi bolą zwisają słuchy

uśmiech ze łzami razem splecione

w koszyczku jajka leżą samotne

kładzie wśród kwiatów

marzenie swoje

 

strudzony wielce jakby zasypia

wtem widzi w dali zajączek śliczną

wraca więc myślą do tamtej miedzy

lecz owe brzemię

trudno udźwignąć

 

często śpiewała jak anioł z łąki

lecz on fałszował na przekór chamsko

w końcu zrobiła jego na szaro

wtedy zakicał*

nie było warto

 

                    ≈•≈•≈

nie rozpoznaje już nawet marchwi

tęsknota w słuchach rzewnie narasta

i sam już nie wie czy ona śpiewa

czy tylko w ciszy

dźwięczą mu jajka

 

*→zrozumiał

 

 

 

 

 

 

[Kwiatuszek]

@Dekaos Dondi Jakie to piękne, wow! Bardzo mi się podoba. Żal tylko zajączka:-(((( Pozdrawiam!

[Dekaos Dondi]

Kwiatuszku↔Dzięki:)↔Ech... ano żal, ale z drugiej strony, wiadomo to, co tam przekicał:)↔Pozdrawiam:)