Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wiersz katastroficzny

Sylwester_Lasota
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Opustoszała stacja paliw,

nikt dawno tutaj nie zaglądał.

Wiadukt, tuż obok, się zawalił,

śmieci walają się po kątach.

 

W spękany asfalt pustej jezdni

wrak samochodu cicho wrasta,

na horyzoncie zęby szczerzy

ponury zarys ruin miasta.

 

Drogą podąża jakaś postać,

odziana w łachy niezbyt czyste,

podarte buty ma na nogach,

zmęczone oczy, nieco mgliste.

 

Swój wzrok wytęża, gdy się zmaga

ze znakiem czasem przewróconym:

Uwaga (napis tu się zatarł)

człowiek! Gatunek zagrożony. 

 

Skąd przyszedł tutaj ten wędrowiec

i czego w martwych zgliszczach szuka?

Nikt na pytania nie odpowie,

bo wokół tylko cisza głucha.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
15
Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

lecz nagle czuję ktoś mną tręsie

i słyszę słowa otwórz oczy

czemu ktoś bierze mnie za ręce

w ponurym świecie jakże mrocznym

 

świadomość wraca z każdą chwilą

sen odlatuje w ciemną nicość

wokoło wszystko jak jak było

ta wizja to nie nasza przyszłość

 

praca narzuca dzienny reżim 

z uśmiechem dzień się zapowiada

senne koszmarki mrocznych przeżyć

gdy na kolację żeś się nażarł

:)

6
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ponoć wystarczy siedemdziesiąt lat braku działalności człowieka żeby przyroda powróciła do stanu pierwonego. Wystarczy sprawdzić, co dzieje się w okolicach Czarnobyla żeby zrozumieć, jak to mogłoby wyglądać. Zwierzęta radzą tam sobie całkiem nieźle.

 

Również pozdrawiam.

jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
Opublikowano

Bardzo dobry wiersz. Przeczytałem z zainteresowaniem. Przy okazji, przypomniałeś mi

 

ciekawy film o podobnej tematyce. Niestety, tytułu nie pamiętam, więc w skrócie:

 

Gość wędruje piechotą i targa na plecach ogromną, może nawet średniowieczną biblię.

 

I to jej wartości złożyły się na główny wątek filmu.

 

    Pewien wyrafinowany bandyta (Gary Oldman) wpadł na świetny, jego zdaniem, pomysł.

 

Poszukiwał biblii po to, by móc ogłosić się mesjaszem i dzięki zapisom w niej zawartym, nieuczciwie

 

zdobywać wszelkie dobra od pozostałych jeszcze przy życiu jednostek. A wszystko to bez walk,

 

zabijania i niepotrzebnej straty energii, a więc inaczej niż robił to do tej pory. A to wszystko

 

niby w imię słów zawartych właśnie w tej świętej księdze.

 

Pozdrawiam.

Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Znam ten film, to Księga ocalenia (The Book of Eli). Rzeczywiście pewnych podobieństw można się dopatrzeć. Z tego co pamiętam, to zakończenie było nieco zaskakujące. Główny bohater nie miał przy sobie żadnej Księgi. Miał ją wykutą na pamięć - to on był Księgą.

Bardzo dobry film.

Pozdrawiam.

Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Takie cofnięcia następowały już w przeszłości, gdy na skutek panoszących się chorób ginęli rzemieśnicy, których umiejętności były wręcz wiedzą tajemną, przekazywaną z ojca na syna lub z mistrza na ucznia. Gdy zabrakło jednego i/lub drugiego wiedza umierała wraz jej posiadaczem.

Dziękuję za serducho i komentarz.

 

Pozdrawiam.

 

 

 

 

 

 

Zachowam w sekrecie.

Mam nadzieję, że nie zaszkodziło. ;)

 

 

 

 

Bardzo ciekawa, zaskakująca interpretacja.

 

Pozdrawiam serdecznie.

 

 

 

 

 

Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Początkowo miałem zakończyć ten wiersz słowami szuka drugiego człowieka, więc ta interpretacja wydaje się nad wyraz trafna, a mi udało się uniknąć dosłowności.

 

Pozdrawiam.

 

 

 

 

 

Lepiej późno niż wcale ;)

Dzięki :)

 

 

 

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Lumen Astralis
      Igła w stogu siana…

      Przez Lumen Astralis · Opublikowano

      Zachód… świetlisty, promieniujący, Szum wody, cichy oddech wszechświata, Pył kamienny spod fal chwytający, Na horyzoncie drewniana chata.   Tuż ona… igła w stogu siana, Obok mnie, z uśmiechem wrażliwym, Siedzi ta, ciemnooka oddana, Cząstka Boska, w eterze żywym.   Blond, kaskadowo opadający, Na zgrabne, niczym anielskie plecy, Wzrok drżący i uspokajający, Przeszywający głębię, kobiecy.   Spinelowe, rozchylone usta, Delikatne, jak chmurka na niebie, Trafiają w kapryszące gusta, Ucałują czule w potrzebie.   Wtulony czuję zapach lotosu, Ciepło jej włosów, okala szyję, Wymieszany z nutą kokosu, Doznaję uniesienia, że żyję.   Patrzy na mnie, przeszywa mi duszę, Wchodzi w ocean niespokojny, Zagłębia się w nim, widzi, że fruszę, Fale wirują, wolne od wojny.   Cichy szept, „O czym myślisz kochany?” „O świecie, planecie bólu i łez. Dobra, miłości, szczęścia zabrany.” „Ciii…” Kładzie mi palec na usta, „Leż…”   Siada okrakiem, patrzy z góry, Dłonią otula serce wrażliwe, „Rozumiem cię, zburzymy te mury, Zerwiemy razem węzy kłamliwe.”   Malachitowe drzewa hulają, Obejmuję rękoma jej talię, Wargi ust się do siebie zbliżają, Ptaki nam ćwierkają, chwalili je.   Widzę łzę z innego wymiaru, W ciemnym zwierciadle do otchłani, „Jesteś znakiem prawdziwego daru, Nieprawdopodobnymi siłami.   Prawdziwą ostoją w chaosie, Wzorcem bytu z Krainy Światła, Cóż bym uczynił sam w mym losie?” Grymas radości, uśmiech mój skradła.   Otula dłońmi twarz pieszczotliwie, Gest miłości na policzku składa, „A więc jestem dla ciebie prawdziwie.” Ramiona me powoli rozkłada.   „Aby cię wspierać, kochać, pomagać, Gdyż ty mój drogi masz tu zadanie, Nie można go zupełnie odkładać, Masz wzniecić to duchowe powstanie.”   Rzeka szlocha lekko, słońce zaszło, Świadomość, że to fikcja dobija, Wszystko z hukiem iluzji zbladło, To niczym sen, myśl o tym zabija.   Gdzie znaleść taką kobiecą duszę? Nim znajdę prędzej się sam uduszę, Która mnie pięknie, w pełni zrozumie, Dostrzeże, do swego życia przyjmie.   Pokocha czule, zaakceptuje, To jak myślę i się zachowuje, Czy będzie mi taka dama dana? Szukanie igły w stogu siana…    

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • andrew
      WYBORY 2025

      Przez andrew · Opublikowano

      @Wielebor

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • andrew
      Chwile, to one...

      Przez andrew · Opublikowano

      planujemy  a chwile one mogą decydować  o życiu   spotkałem ją jego  zauroczyłem się... przechodziłem  na czerwonych światłach  nie zdążyłem ...   chwile one mogą decydować  o życiu    a ja  ja tracę ich tak wiele... bezpowrotnie    5.2025 andrew    
    • Groschek
      (h) ciał

      Przez Groschek · Opublikowano

      @Groschek dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • 7system
      Blizny pokoju

      Przez 7system · Opublikowano

      Nosimy na ciele blizny po kulach, Chociaż nigdy nie walczyliśmy na frontach, Rozkazy sierżanta brzmią nam w uszach, Wymawiają je dziadkowie w swoich słowach,   Nie cierpieliśmy z powodu głodu, Cierpimy na wielki przesyt informacji, Boimy się, denerwujemy bez powodu Ukryci między postami jak okupanci   Czy ta ziemia jest warta ofiary,  Skoro tak ciężko jest tutaj żyć?  Nasze życia, to złote, euro i dolary,  Marny zbiór, nieznaczących nic liczb   Nie będą pisali dla nas pięknych pieśni, Choć nasza krew użyźni znów tę ziemię, Bo honorowa śmierć nic tutaj nie zmieni Tylko krwawo napełni im kieszenie  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...