Łąki pamięci

[Arsis]

Podążam przez życiodajne dalekie łąki, polany. Podążam przez gorące lato ścieżkami wieczności.

Przez jakiś odmęt pamięci pełen owadzich bobrzmień, barwnych rozwarstwień

kwiatów.

 

Pod kloszem błękitu, słońca. Pod flotyllą białych obłoków,

które płyną,

które niosą się, gdzieś nie wiadomo dokąd.

 

W powolnym majestacie nieskończoności huk odrzutowca w prologu pędu

nasila się i niknie. Jakaś forma egzystencji rozprasza się w długim, białym,

puszystym warkoczu.

 

Jestem w słońcu i w słońcu idę do ciebie.

Chcę w ten sposób oswoić w sobie twoją nieobecność.

 

Zaciskam

mocno

powieki.

 

Otwieram.

 

Pomiędzy nami ogrom powietrza i czasu.

Zapach ogrodu.

Plątanina łodyg, korzeni

i kroki cichnące w zgiełku traw, w szeleście. To moje miejsce w pół drogi do ciebie. .

 

Słyszysz?

Nie

słyszysz.

 

Nie ma ciebie.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-03-15)