Anioł

[Sylwia]

Kiedyś byłeś Ty-piękny,zawsze roześmiany,
Byłeś moim aniołem,najwspanialszym ze wszystkich
skrzydlatych posłanników...
Mój świat kręcił się tylko wokół Ciebie,
Adonisie...
Dzięki Tobie moje życie nabrało barw,
szczęście wygrało ze smutkiem.
Twoja obecność trzymała mnie przy życiu.
Byłeś dla mnie jak lekarstwo,kiedy leżałam chora w łóżku,
Uzdrowiłeś mnie i za to będę Ci wdzięczna do końca życia.
Teraz już Cię nie ma-umarłeś,opuściłeś swoje małe słoneczko,
które kochałeś najbardziej na świecie...
Widocznie tak było zapisane w gwiazdach...
Musiałeś umrzeć właśnie wtedy,gdy najbardziej Cię potrzebowałam?
Jak mogłeś pozbawić mnie swojej osoby
i ukryć się w Krainie Wiecznego Chłodu...?
Chociaż gwiazdy zgasną,chociaż świat przestanie istnieć,
Ty-będziesz Tym Jedynym,dzięki któremu moje serce poczuło,
co to miłość...
Dziękuję Ci za to...

[51fu]

O rany, nie lubię tego robić, ale skoro już komentuję wszystkie po kolei, to powiem prawdę. To nie jest wiersz, raczej wyznanie/modlitwa spisane/a na kartce. Na pewno te słowa mają dla Ciebie duże znaczenie, ale niestety nie mogą być prezentowane w kategorii wiersza. Spróbuj to przemyśleć i przedstawić w innej formie; takiej, która nie powie wszystkiego wprost. Pozdrawiam Cię. // 51

[Irma]

nie watpie w prawdziwosc i szczerosc odczuc obecnych w tym wierszu, ale ociera on o kompletny banal. sa utwory w ktorych prostota wyrazu ma swoje znaczenie i swoja wartosc, tutaj jednak -stwierdzam z przykroscia- prostota staje sie przykladem tego, co nazywamy tandeta. Popracuj troche! Pozdrwaiwam, Paula.