Droga do domu i rozsądku świata

[Łukasz]

Ależ tak, pamiętam ten śnieg na połaciach
ziemi ruchomej za szybą kolei
wzrok zatroskany dziesiątek tułaczy
z ponurą nadzieją, że świat się zmieni

 

Ależ tak, pamiętam oszronione buki,
ściany kamienic otulone puchem
trwożnym spojrzeniem badające wiosnę,
nawiedzoną chłodu zmizerniałym duchem

 

Ależ tak, pamiętam, pamiętam doskonale
wszechobecną krzywdę obcego języka,
gdy w myślach niepokój gnieździ się stale,
niechęć narasta, nienawiść nie znika.

 

Ależ tak, pamiętam Nietzchego z Teresą
i łeb Karenina z nieobecnym wzrokiem
Czy schodząc z drogi "panów, władców" świata
przypadkiem ucieknę przed ludzkim wyrokiem?