Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Myśl delikatnie mnie porusza,

A nawet łechce - mówię wam,

Że strasznie pragnę mieć dzidziusia.

Skąd mi to przyszło ? Nie wiem sam.

 

Z prostego faktu, wprost wynika

Wręcz imperatyw oraz chęć,

Że czas mi słać do Naczelnika

Podanie, aby zmienić płeć.

 

Niniejszym Naczelniku, Panie,

Pilnie donoszę w kilku zdaniach -

W pośpiechu pisząc na kolanie -

Mam chęć okrutną piastowania.

 

Karmić z butelki - nie zagadka,

Lecz bez podtekstów erotycznych,

Ja pragnę karmić tak jak matka,

A brak mi jeszcze cycków mlecznych.

 

Bodajbym się na nogach słaniał,

Bujać do rana - dla mnie pryszcz !

Mam dar bezcenny przewijania,

A w prasowaniu jestem mistrz !

 

Na dowód heroizmu i oddania,

Od dziś przyrzekam iść pod prąd.

Ręczę, biorąc się do kąpania :

Piwo plus pilot pójdą w kąt.

 

Werandować potrafię na balkonie.

Utworzę strefę „Sio!” od much.

Wszystkie zabiję lub odgonię,

W zasięgu kilometra albo dwóch.

 

Lecz aby spełnić to marzenie,

Przykład dać mężom, edukację,

Na dwóch kolanach, z uniżeniem,

Kornie upraszam, o dotację.

 

I daję słowo, bez pokłonów,

Że po konsumpcji raport zdam -

Ze skromnych złotych trzech milionów.

Niniejszym : Polak - pierwszy „mam”.

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

(wersja udźwiękowiona)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Marek.zak1Bardzo dziękuję!  Czarnobyl to rzeczywiście mocny punkt odniesienia dla tego rodzaju obrazów. Dziękuję za komentarz i pozdrawiam serdecznie!  @huzarc Dziękuję za ten piękny, głęboki komentarz. To "ciche requiem" – tak, właśnie to.
    • @Berenika97  piękny wiersz, wzruszający, we mnie też jest, jak miłość, co zwycięża śmierć.  Tam wszyscy trafią, a my ich odwiedzamy- a ich nie ma tam na cmentarzu. Ich nie ma- są w Niebie.   Mieszkańcy są na delegacji w poprzednim życiu. Zostawili herbatę, która nie stygnie lecz gęstnieje i książki otwarte na stronie, gdzie bohater miał zrozumieć - lecz zdanie urwało się jak tętno.     "Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą zostaną po nich buty i telefon głuchy tylko co nieważne jak krowa się wlecze najważniejsze tak prędkie że nagle się staje potem cisza normalna więc całkiem nieznośna jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy kiedy myślimy o kimś zostając bez niego." (ks. Jan Twardowski)  
    • @lena2_ Cisza jako dawanie, nie branie – to odwrócenie perspektywy. Zwykle cisza kojarzy nam się z pustką, brakiem. Ty pokazujesz ją jako pełnię, jako ziemię, która karmi. Cisza nie ogłasza swojej wartości, po prostu jest płodna. Czasem cisza to po prostu przestrzeń, w której coś ważnego może się narodzić. Pięknie!
    • @Berenika97 To wiersz o miejscu pamięci, które nie chce już mówić, ale nadal przechowuje ślady istnienia. Widmo miasta, jako metafora wygaśniętej tożsamości. Proces ten nieustannie zachodzi unieważniając porządek świata, bo choć architektura miasta wydaje się geometrycznie spójna, to jest jednocześnie tłem dla chaosu zacierającego znaczenia. Pozostają pytania, a nie ma już odpowiedzi. Pozostaje ciche requiem.
    • Zainspirowany poczytałem w Googlach i znalazłem parę książek pod tym, czy podobnym tytułem.  Pierwsze skojarzenie to Czarnobyl, gdzie to tak wygląda, bo widziałem film, a w pamięci jest pewnie, jak piszesz.  Pozdrawiam serdecznie. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...