Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Ewelina Nie kumam dlaczego ta studnia nie ma wody i dna, przecież typowa studnia jedno i drugie posiada :) Może lepiej by było już na początku napisać, że o wyschniętą studnię chodzi,  ale nadal by ona miała dno. Jednak ono by chyba nie przeszkadzało, no nie wiem...  Spojrzenie "nieludne" też jakoś dziwnie mi brzmi. No bo pozytywną alternatywą miałoby być spojrzenie "ludne", czyli jakby pełne ludzi? Może po prostu nie zrozumiałem...

Opublikowano

@tmp typowa studnia ma dno i zazwyczaj także wodę, chyba, że źródło wyschło to wtedy wody brak. 

Typowa studnia ma wszystko tak jak słusznie piszesz, tylko, że ta o której ja piszę typowa nie jest...

I w tym sęk właśnie, że ta studnia o której mowa ma głębie zupełnie nieskończoną. A źródło wyschło... co jest zaskakujące i przygnębiające... 

Studnia jest metaforą człowieka, który ma głębie - bogactwo duchowe, a jednak w jego sercu panuje pustka, nie dostrzega bliskich, którzy są obok. Jest zanurzony w swoich teoriach, rozważaniach, wielkich ideach tak głęboko, że odsunął się od ludzi...stąd bezludne spojrzenie...On ludzi nie dostrzega w swojej najbliżej przestrzeni, jest zbyt pochłonięty myśleniem. Zamknął się w swoim świecie. 

Opublikowano

@Ewelina Serio nie załapałem. Ja nie bardzo kumam te wiersze, ale może dla tego lubię je poczytać, bo też co jest ciekawego w kontemplacji tego, co się zna? Jak gapienie się w lustro, jałowa czynność ;)

 

Opublikowano

@Ewelina Te, czyli tak ogólnie - wszystkie. Większości nie rozumiem lub wydają mi się głupie. A ten mi ostatnio podszedł, jest zrozumiały i jakiś taki... ładny :)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A mnie się kojarzy z robotem.

Nie cierpię robotów. Dzwoni człowiek bo banku, a tam zamiast człowieka robot i do tego jeszcze beznadziejnie głupi. Coraz ich więcej wszędzie. Niedługo nie będzie ludzi.

A ten z wiersza to jakiś biorobot. Niby człowiek, ale nie do końca.

Upodobnienie techniki do ciała i odwrotnie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wstała, aby nastawić kolejną piosenkę. Podeszła do zawieszonej w rogu pokoju półeczki o trójkątnym kształcie: takiej w sam raz, aby postawić na niej mały głośnik i oprzeć telefon. Odczekałem moment i wstawszy, podszedłem do niej.     - To jest ta właściwa chwila - uznałem. - Dosyć przemyśliwania. Dosyć czekania.  Zobaczę, jak zareaguje.     Stanąłem tuż za nią i objąłem ją w pasie. Powoli, obiema rękoma. Umiała świetnie panować nad sobą, bo ani drgnęła. Ale zareagowała na przygarnięcie: westchnienie, chociaż bardzo ciche, było jednak słyszalne. Chwilę trwało, nim lekko obróciła głowę.     - Andrzej - w głosie Marty zabrzmiało zdecydowanie pół na pół z wątpliwością. - To za wcześnie. Miałeś nie przyspieszać...     - Nie posuwam się dalej - odpowiedziałem pewnym tonem, wyczekując kolejnej reakcji. Po kolejnej chwili odchyliła głowę, opierając ją na moim ramieniu.    - Chcę, żebyś mnie słuchał - powiedziała. - Brak słuchania jest dla mnie równoznaczny z brakiem szacunku. Jako trener personalny miałam do czynienia z różnymi kobietami i z mężczyznami, oczywiście. Najczęstszym problemem w relacjach jest właśnie niesłuchanie, biorące początek ze wspomnianego. Tak więc przesuwania granic wystarczy na ten wieczór. Ale - lekki uśmiech dał wyczuć się w jej głosie - zatańczyć możemy. Ta melodia będzie w sam raz. Chodź - specjalnie odsunęła się o krok, potem o jeszcze jeden. Wyciągnęła rękę.     - Do przytulania nie trzeba cię zachęcać, ale do tańca już tak? - Marta zrobiła adowierzającą minę. - Bo uwierzę, mruknęła. - Aha!     - Czyżbyś miała wyłączność na testowanie? - odmruknąłem. - Bo uwierzę. Aha! - powtórzyłem za nią.     - Tańczymy - w ponagleniu dał się zauważyć kolejny uśmiech.    Melodia rzeczywiście była w sam raz. Do wolnego tańca, pozwalającego objęciom wyrażać sobie część nas samych.    - A więc zależy ci na mnie - zainicjowała rozmowę, gdy usiedliśmy. - Jak bardzo?    Przełknąłem banalność oczywistego stwierdzenia o bezpośredniości. Ale bezpośredniość pytania domagała się odpowiedzi. Równie otwartej.    - Bardzo - odparłem uznając, że ujęcie jej dłoni będzie wyglądało sztucznie, wbrew pozorom kontrastując - a nie współgrając -:z odpowiedzią. - Przyglądałem się tobie. Słuchałem. Obserwowałem. Rozważałem i analizowałem. Ty mi przyglądałaś się również.  Pewne twoje zachowania, a dokładniej mówiąc pewne odruchy, powiedziały mi więcej niż słowa. Będąc tacy, jacy jesteśmy, możemy zbudować coś naprawdę pięknego i wartosciowego. A więcej uczuć...    - Więcej uczuć? - spojrzała z ukosa. - Tylko nie mów, że się zakochałeś, bo uznam to za czerwoną flagę.    - Pozwolisz, że skończę? - odwzajemniłem spojrzenie. - Przecież i ja nie jestem tobie obojętny. Jest więc pomiędzy nami uczucie przywiązania - ostrożnie dobrałem słowo. - Wzajemne polubienie. Wiesz to przecież, nie tylko czujesz. A więcej uczuć i pogłębienie więzi przyjdzie z czasem.     Twarz Marty zastygła w napięciu. I w adowierzaniu, zupełnie jakbym przed chwilą opowiedział jej o czymś całkowicie awiarygodnym. Zatrzymała na mnie wzrok i patrzyła. Patrzyła. Spoglądała w milczeniu. Trwało to naprawdę długie chwile, a emocje z jej twarzy i oczu nie znikały. Wreszcie odetchnęła. Poruszyła się i sięgnęła po kanapową poduszkę, po czym położyła mi ją na kolanach.    - Przesuń się - gestowi towarzyszył następny uśmiech. - Chcę móc patrzeć ci w oczy, gdy będziesz opowiadał swoją wizję naszej przyszłości i odpowiadał na moje pytania...       Hua-Hin, 8. Czerwca 2025
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Dziękuję za komentarz i serduszko.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Dziękuję za komentarz i serduszko.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Może gdyby to się tak "dramatycznie dla goździków" nie skończyło, to byś dzisiaj miała zamętniony obraz tamtego dnia, a tak, pamięć jest wyostrzona, bo emocje zagrały mocniej. Miło, że podzieliłaś się swoimi osobistymi doświadczeniami... dziękuję   Pozdrawiam :)
    • @Rafael Marius jakby kwiaty mogły mówić, byłyby paniami:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...