Życie jak pustynia

[Adam Zębala]

Otrzyj łzy i podaj wodę,

tysiąc ognisk we mnie płonie. 

Nie mogę opanować pragnienia.

 

Dookoła pustynia,

a ja po jej środku,

syn nieznanej matki.

 

Rzeka daleko, słońce pali,

jeden dzień i nadejdzie koniec. 

 

Czarne ptactwo zatacza koło,

nie rozumiem czego chcą.

 

Tylko cisza, skąd wziąć siły 

żeby wstać i poszukać wody. 

 

Pustynia bez końca, 

dzień bez końca,

tutaj nigdy nie zapada zmierzch.