To, co zostało

[Arsis]

W ogrodzie nostalgii rozgarniam zasłony z mgieł, stąpając po zatartych częściowo śladach

glinianego fauna…

 

W tej ciszy bezdrożnej

drzewa bez liści. 

Omszone korzenie…

 

Widzę ciebie, zaciskając powieki, w tej melancholii nagle zbudzonej.

 

Śniąc na jawie,

widząc sennie.

 

Otwieram.

 

Za oknami świergot wróbli. Rozkołysane na ścianie cienie

gałęzi płaczącej wierzby,

co czeszą w wietrze wysokie, pożółkłe już trawy…

 

I mam chęć iść na przestrzał,

donikąd, jak wtedy,

kiedy szliśmy razem,

przechodząc jeszcze raz i przechodząc jeszcze…

 

Ja to wiem,

pamiętam,

ale, czy ty wiesz na pewno?

 

Krople deszczu na twarzy, wiatr… Zatopiony w perlistym szumie twój szepczący głos…

 

Odpowiadasz z pogłosem echa,

niczym z głębokiej studni minionego czasu…

 

…

 

I wciąż przechodzę

między łodygami

zgiętymi do samej ziemi.

 

Zgniłymi

resztkami

dawnego życia…

 

Co kwitło kiedyś w słońcu, w malwach, anemonach…

 

Na krętych

ścieżkach ogrodu.

 

W liście leżącym na dnie szuflady, zamkniętej na twoje imię.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-02-07)

 

 

 

 

[Rafael Marius]

@Arsis Romantycznie.