Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Najodporniejsi tracą apetyt

marta 50
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

marta 50

marta 50

Opublikowano
Opublikowano

Para się skrapla, w oknie płynie 
strużkami. Krew zalewa głowę. Kipi 
zupa w garnku i smród na całą klatkę.

 

Sąsiedzi nie wiadomo po której stronie
ominą. Prawda się wymyśla, a całość
czas układa. Upadki ze schodów

 

próbuje rozchodzić. Stary potrafił
uśmiech rozdawać, przymilać się
jak kot, spać na różnych łóżkach.

 

Karmię dzieci świadomością,
której nie chcą przełykać.
Los łyżką wciska niespodzianki.
 

3

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • JWF
      tik tok

      Przez JWF · Opublikowano

      dziękuję :)
    • TylkoJestemOna
      tik tok

      Przez TylkoJestemOna · Opublikowano

      oo coś dla mnie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • JWF
      Posłaniec

      Przez JWF · Opublikowano

      Zaskakujące zakończenie.
    • infelia
      Posłaniec

      Przez infelia · Opublikowano

      Co tak stuka w szybę, co to za gruchanie? O, ptaszysko parapet zaraz wysmaruje. Pokaż, co masz w dziobie, listonoszu zbłąkany. To koperta A4, pewnie z banku dobre wieści.   Po paluszki i browara sięgam w zakamarki. Do lektury – wlepiam oczy zachęcony. „Mój najdroższy, pozdrowienia ślę z Sopotu Siadłam dziś nad kartką, by napisać   Bo poczułam potrzebę zdradzić Ci Co często umyka w zamieszaniu, Między prostymi rozmowami. Chcę, żebyś wiedział to czarno na białym.   Po prostu dziękuję za każdy poranek, Kiedy budziłam się sama, zapłakana, Za każdy wieczór, gdy zasypiałam Na Twojej poduszce, czując się   Najbardziej opuszczoną na świecie. Twoja nieobecność to mój stały punkt – mój dom. Pamiętam nie tylko te wielkie, wspólne chwile: Ślub, nasze podróże, pierwsze kroki dziecka.   Pamiętam bardziej te malutkie, codzienne rzeczy: To jak parzysz kawę w brudnej filiżance, Tę niecierpliwość, gdy jestem nieznośna, Tę siłę, gdy moja własna słabnie.   Przypominam sobie nasze wzloty i upadki. Z Tobą czułam, że nie mogę być w pełni sobą: Silna i słaba, poważna i całkiem szalona. Dałeś mi przestrzeń – zbyt małą na życie.   Byłeś moim najlepszym przyjacielem, Największą miłością i szczęściem. Po prostu chciałam, żebyś wiedział i pamiętał. To zawsze Ty byłeś moim wyborem.   Twoja żona. PS w drugiej, zalakowanej kopercie Tam skrywa się pozew, mój kochaniutki.”  
    • Jacek_Suchowicz
      Olena

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      @Berenika97 wojna a właściwie jej skutki cierpienia niewinnych ludzi w imię ....... walki o pokój - sarkazm ale to dziś słychać wydawało się że wraz z komuną skończyła się walka o pokój, a jednak pozdrawiam

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...