Do-M

[Malkal]

Pośród ksiąg
Ostanie znacząc szczyty
W cieniu łąk
Ozdabiać szlak przebyty

Te oczy małe
Niebieska cieni toń
Płynie po skale
Wesoła śmiechu woń

Kształty jedwabne
Leniwie piętrzą się
Ty wiesz, nie zgadnę
Co jutro weźmie mnie

Zaglądam w niebo
Ciemne nitki chmur
By myślą jedną
Ogarnąć ciało gór

Dotknąć w zachwycie
Te ciepłe rzeki żył
Pomnieć w niebycie
Ten wielki czasu pył

Zakrzyknąć nagle
Wpisany w przestrzeń świt
Napiąć jak żagle
Mój pół-swobodny mit

[Faramir]

Hmm. Z jednej strony trochę trudno mi "złapać" ten wiersz, ale z drugiej są elementy, które mi się podobają. Najbardziej "ciepłe rzeki żył" i neologizm "pomnieć". Trudno mi też zaprzeczyć, że wiersz jest po prostu - ładny. Kilka, niewiele, dość utartych sformułowań nawet mnie mocno nie razi. Mam jakiś dylemat.
Jeszcze pomyślę o tym.
Pozdrawiam, Jędrzej.

[Irma]

Jest w tym wierszu cos, co nie pozwolilo pozostac mi na niego obojetna. Mimo drobnych szczegolow, ktore na chwile burza plynnosc zostawil na mnie jak najbardziej pozytywne wrazenie, ale to byc moze tylko wrazenie. Pozdrawiam