****

[Irma]

- Krzysiowi; Panu W. (nadal)

Noc kołysze, a świat stary jeszcze
starsze baśni czyta. Rozbłysną pod
potokiem lasu iskier jasny, ciężki
jak twój szept zmęczony od ciszy.

Noc kołysze, a drzewa kwitną srebrne
pod płynącym dłutem oddechów ziemi.
Czy czujesz kochany jak nas ten wiatr
spaja, rysując we mgle srebrnych łez taniec?

Jesteśmy parą białych gołębi,
co w tę noc szybują ku zielonemu światłu
Białą magią niwecząc puch marny,
krwią znaczony, dzikich płatków róży.

Jesteśmy obłokiem nad gniazdem
i głosami, które się nigdy nie znajdą.
Urok istnienia tchnął w nas tę wolę
by być dla siebie snem i grobem.

[Irma]

Nigdy nikomu nie pokazywalam moich wierszy, jestem tu pierwszy raz. Prosze o komentarze, chociaz chyba kazdy piszacy tu o to prosi...Chcialabym wreszcie wiedziec, czy to co pisze, ma jakikolwiek sens poza przynoszeniem mi satysfakcji. Zdaje sobie sprawe, ze moze byc ciezko, ze wzgledu na odrealnienie wizji, a przez to mala czytelnosc, w kazdym badz razie dziekuje z gory za wszystkie wypowiedzi...

[Anna Ponczek]

Wiersz ciekawy, bardzo przyjemnie się go czyta, melodyjny wpada w ucho i tym samym zapada w pamięć pozostawiając po sobie przyjemne wrażenie.
Stanowczo mi się podoba.

[Irma]

tchnął zdecydowanie...przepraszam za te niedopatrzenie

[Marek Wieczorny]

Pani Irmo!
Bardzo ciekawy i pełen miłości, i melancholii ten wiersz. Pragnienie bycia razem jest odwiecznym dylematem zakochanych, nawet platonicznie, osób. Przekazała Pani uczucia kochającej Kobiety, tęskniącej i pragnącej szczęścia, chociaż ta miłość zdaje się być trudną - więcej platoniczną niż realną. Życzę spełnienia marzeń.
Serdecznie pozdrawiam
Marek Wieczorny