Kurara na śniadanie

[Marcin Sztelak]

Sny trawią pościel

żywym ogniem, więc miska zimnej wody

i mydło na przekąskę. 

 

Początek innego stanu świadomości, 

płynę do kuchni przez wzburzoną

podłogę. Kapci szkoda, całe mokre. 

 

W lodówce nieodkryta przestrzeń, 

pełna burz, a pioruny biją

w pokład stołu i zapomniany maszt

krzesła. 

 

Ostatnia kromka chleba na ostatnim

brzegu. Bez szalupy poza zasięgiem

spragnionych trzewi. 

 

Nieumyte szklanki wieszczą klęskę, 

ale byle do piątku. Titanic przybędzie

z pomocą, na pewno. 

 

Szczególnie że góra lodowa

wyemigrowała z braku perspektywy. 

Będzie pięknie, tymczasem odpalam

radio, szaleńczy taniec w rytm wiadomości. 

 

Wiem jedno, za drzwiami czyha

rzeczywistość. Nie przebrnę przez dzisiaj

bez kawałka sera prosto z księżyca. 

 

Niestety pora nowiu, 

schronię się w szafie pełnej szkieletów. 

Dla niepoznaki ściskając w dłoni

pustą butelkę doczekam. 

 

Kuszących perspektywy na lepsze jutro. 

[Marek.zak1]

Świetny wiersz, a ta rzeczywistość za drzwiami wielu straszy i pokonuje. Pozdrawiam.