Ballada o ᗰISIᑌ

[Dekaos Dondi]

już drapią cierniem małego misia

mieszając szkarłat z odmienną barwą

w łapy ci gwoździe wbijemy dzisiaj

przestań nas nękać mową szkaradną

 

wtem jurny potwór knieje nawiedza

w zadzie ma szarość biel i kolory

wielu ucieka nic nie zabiera

nie chcąc być trupem lub obgryzionym

 

z ojczystej ziemi śmigają ojce

choć mieli bronić rodzin i starców

bliższa koszula ciała jest końcem

odwagi tyle co w zębie smalcu

 

tylko misiu tak bardzo cierpiący

krwawymi łzami zrasza igliwie

jeszcze od lśnienia zadów biegnących

gałka oczna mu ślisko wypłynie

 

martwi się losem co trąci trupem

nie ma w nim żalu chociaż uciekli

zatem zostaje sfajczy mu dupę

choć strach zniewala nie traci chęci

 

z pyska błyskawic żar się wylewa

mózg przepalają potwornej bestii

wrzące jak smoła palą jej trzewia

misiu te same odczuwa męki

 

stare misiory mruczą wesoło

wracają rzeźbią z miodu medale

głoszą też prawdę z fałszu zrodzoną

przyznając sobie zwycięstwa chwałę

 

gdzieś z dala siedzi ten co ratował

choć bólu w sercu przez to uzbierał

myśli przeróżnych ma jego głowa

ktoś kark mu łamie misiu umiera

 

tylko odważny inny niedźwiadek

opluwa śmiechy futra śmierdzące

zaciąga ciało na czystą skałę

niektóre łapy są mu pomocne

 

wtem zewsząd słychać dziwne szuranie

czy śmierć i zemsta rozszarpie zmysły

nie to misiorom za ich odwagę

miodu kulają w beczkach złocistych

 

#~#

grób zaniedbany pamięć umiera

nikt go nie zdobi oraz nie sprząta

lecz z ziemi rośnie w kierunku nieba

inna wśród innych mała gałązka

Edytowane 7 Stycznia 2023 przez Dekaos Dondi (wyświetl historię edycji)