Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Płoną cerkwie na Ukrainie


Rekomendowane odpowiedzi

     Na Rusi dalekiej przed wieloma wiekami,

Wyłaniały się z mroków nocy tatarskie zagony,

By mordy, zniszczenie i grabieże szerzyć…

Przeszywającym błogi spokój tatarskiej strzały grotem,

Trawiącym wszystko wokół łaknącym żertwy ogniem,

Dorobek wielu pokoleń pożogami spopielić…

 

Gdy bezlitosne szturmy tatarskich zagonów,

Odbijały się od murów kasztelańskich zamków,

Kierowały się ku odległym drewnianym cerkwiom…

Dla palącej wewnętrznie żądzy łupów,

Zaklętej w tysiącach nocnych napadów,

By otulone nocnym mrokiem okrasić pożogą…

 

Zapłonęły cerkwie na Ukrainie,

By dzikich stepowych Tatarów stać się łupem,

Z kosztowności wszelkich bezwstydnie ograbione,

Na pastwę płomieni niebawem wydane,

 

Gdy srogie tatarskie strzały,

Zwieńczone ostrymi żelaznymi grotami,

Drewniane ściany starych cerkwi przeszywały,

By w poczynionych wyżłobieniach zarzewia ognia pozostawić,

Maleńkimi płomykami wielkie pożary rozniecić,

By ku gwieździstemu niebu buchając się wzbiły,

 

Gdy w blasku księżyca płomyki maleńkie,

Jęły przeradzać się w coraz większe,

Z czasem gwiazd skrzących niemal sięgające,

Tym straszniejszy nieokiełznany pożar,

W wnętrzu niejednej wielowiekowej cerkwi rozgorzał,

Pozostawiając z czasem jedynie zgliszcza dogasające…

 

Zapłonęły cerkwie na Ukrainie,

Oślepiając jaskrawym swych pożarów blaskiem,

Zasnute pomroką dziejów wieki minione,

Bólem i cierpieniem dziesiątek tysięcy Rusinów naznaczone,

 

Gdy począł wkrótce trawić bezlitosny ogień,

Modrzewiowe ściany cerkwi mchem otulone,

Wwiercającym się w nie przeszywającym je żarem,

Sięgnęły i zuchwałe ognia języki,

Baniastych kopuł kilkusetletnich drewnianych cerkwi,

Krytych artystycznie ociosanym gontem,

 

Na drewnianych dachach wielowiekowych cerkwi,

Zatańczyły z złowieszczym śmiechem straszliwego ognia płomyki,

By w trawiący wszystko pożar się przerodzić,

Pośród czarnej mgły ciężkich obłoków,

Wijących się przeraźliwie kłębów dymu,

Dziedzictwo wielu pokoleń bezlitośnie spopielić…

 

Płoną cerkwie na Ukrainie,

Trawione tatarskiej nienawiści ogniem,

Krwawej i okrutnej wojny będącym zarzewiem,

Zgliszcz i pogorzelisk jasnym zwiastunem,

 

Potoki iskier się rozsypywały,

Z artystycznie zdobionych kopuł modrzewiowych cerkwi,

Na tle smolistego nieba deszczem złotym,

Na rozłożyste dywany traw zielonych,

Wieczorną rosą okraszonych,

W zapomnieniu w mrokach nocy dogasającym,

 

Walące się z hukiem drewnianych cerkwi stropy,

Na liczące wieków wiele sosnowe podłogi,

Wśród ognistych kłębów tysięcy iskier złotych,

W nadpalonych podłogach wybijały dziury,

Sięgające zdać by się mogło piekielnych czeluści,

Wzbraniające zarazem dostępu do ikon świętych,

 

Płoną cerkwie na Ukrainie,

Strzelającym w nocne niebo czerwonym ogniem,

Sypiącym wciąż nieprzebranych iskier zamiecie,

Spadających na zroszoną krwią pomordowanych ziemię,

 

Przerażający widok łun na nocnym niebie,

Z miejsc gdzie dotąd majaczyły o zmierzchu cerkwie,

Przeszywający do szpiku kości dojmującym strachem,

Niewinnych i bogobojnych Chrześcijan dusze,

Niegdyś w niemowlęctwie Wszechmocnemu Bogu ofiarowane,

W płonących dziś cerkwiach prawosławnym Chrztem…

 

Złocone, zabytkowe, misternie zdobione zwiezdice,

Poczęły trawić szalejących pożarów bezlitosne płomienie,

By stopione wpiły się wrzącym mosiądzem,

W z najszlachetniejszego drewna rzeźbione stoły ofiarne,

Pozostając z nimi już na zawsze złączone,

Mocą ognistych płomieni nierozerwalnie zespolone…

 

Płoną cerkwie na Ukrainie,

Trawione wielkich pożóg bezlitosnym żarem,

Pozornie tak bezbronne, samotne i opuszczone,

Naprawdę zaś Maryi nadprzyrodzoną opieką otoczone,

 

Woskowe, smukłe, cerkiewne świece,

Żar wielkich pożarów stopił bezlitośnie,

Przy jaśniejącej księżyca pełni,

Zmieniając je w lepką bezkształtną masę,

Z srebrzonych świeczników bezładnie spływającą na ziemię,

By zawrzała niczym ukrop w morzu płomieni,

 

Gdy pierwsze ognia płomienie,

Poczęły muskać świętych aureole,

Rozmazując barwy wielowiekowych ikon,

Wielobarwne farby smugi,

Z złoconych ikonostasów spływać poczęły,

Tak podobne łzom krwawym pierwszych męczenników…

 

Płoną cerkwie na Ukrainie,

Ognistym żarem gorejące bezlitośnie,

W morzu ognistych płomieni trawione,

By zimne ich popioły wiatr rozwiał o świcie,

 

Zabytkowe, setki lat liczące antymisy,

Przeszywały trzaskające z pożarów iskry,

Choć niewinnie skrzące ostre niczym brzytwy,

Wypalając wyzierające z nich dziury,

Otoczone tak licznie czarnymi obwódkami,

Niczym świętych lica złoconymi aureolami,

 

Jedynie konsekrowanej Najświętszej Prosfory,

Nie ośmieliły się tknąć ognia języki,

Choć bezrozumnym żywiołem jedynie będące…

W całej swej niszczycielskiej sile,

Z wszystkiego wokół czyniącej swą żertwę,

Obecności żywego Boga w Najświętszym Sakramencie się lękające…

 

Płoną cerkwie na Ukrainie,

Spowite czarnym gryzącym dymem,

Będącym zarazem płóciennym katowskim kapturem,

Dla bezlitosnego kata jakim jest ogień…

 

Drżą w posadach ukraińskie cerkwie,

Od ech niedalekich wojny straszliwej,

Zbierającej dnia każdego żniwo krwawe,

Pośród mężów i niewiast świętej wiary prawosławnej,

Wypełniając Ich mogiłami zbroczoną krwią ziemię,

Naznaczonej niegdyś tatarskimi najazdami Rusi średniowiecznej,

 

Jak płonęły cerkwie Ukrainy przed wiekami,

Obracane w popiół niezliczonymi tatarskimi najazdami,

Tak współcześnie płoną i na oczach naszych,

Chwytającym za serca widokiem straszliwym,

Grozą swą nieomal rozum odbierającym,

Przepełniając nas strachem z ekranów telewizorów plazmowych…

 

Zanieśmy do Boga rzewne pacierze,

By nie płonęły już więcej Ukrainy cerkwie,

By strawione ogniem zostały niebawem odbudowane,

Z pierwowzorów najdrobniejszych detali wiernym odwzorowaniem,

 

By nie płonęły więcej cerkiewki stareńkie,

W tajemniczości swojej tak niewysłowienie piękne,

Z pieczołowitą starannością przed wiekami wzniesione,

Wobec ognia żywiołu tak samotne i bezbronne,

 

By mogły swym pięknem cieszyć,

Oczy całego świata ludzi,

U wielkich artystów inspirację wciąż budzić,

Zbawieniu ludzkich duszy jak przez wieki służyć,

 

By straszliwej wojny koleje,

Oszczędziły choć prastare wielowiekowe świątynie,

Niekiedy czasy wielkich kniaziów pamiętające,

O tajemnicach przeszłości wciąż wiele powiedzieć nam mogące…

 

                                                                                                                                            

 --------------------------------------------------------------------------------------------

 

Zanieśmy do Boga rzewne pacierze,

By nie płonęły już więcej Ukrainy cerkwie,

By strawione ogniem zostały niebawem odbudowane,

Z pierwowzorów najdrobniejszych detali wiernym odwzorowaniem...

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Kamil Olszówka (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Nie pacierzy im trzeba, ale rakiet dalekiego zasięgu.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Co po nas zostanie — cerkwie czy zgliszcza? Nowe pokolenia się narodzą, ale zabytków nic nie przywróci: razem z nimi ginie na wieki dorobek dziejów.

 

dzikich stepowych Tatarów -> Moskali

Określenie krzywdzi naród, który został pozbawiony ojczyzny.

 

Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@staszeko

Wiersz ten nie jest przyporządkowny ściśle określonym ramom czasowym... Pomimo oczywistych odniesień do aktualnej wojny jest on raczej zawieszony gdzieś w czasie i przestrzeni, gdzieś pomiędzy rzeczywistością a barwną kresową opowieścią o przeszłości...

 

Bardzo szanuję Polskich Tatarów, ale jak mówi Witold 
Gadowski... ,,Podrap Rosjanina, a zawyje w nim Tatar".

 

 

 

 Pamiętajmy także by otoczyć naszą modlitwą wszelkie stareńkie cerkiewki, także i na polskich ziemiach...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Kamil Olszówka

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Kim są naprawdę Rosjanie to temat-rzeka, bo należałoby się cofnąć kilkaset lat, przemierzyć olbrzymie obszary od Polski po Kamczatkę, a na to nikt nie ma dziś czasu. Byłem w ZSRR dwa razy i odniosłem wrażenie, że generalnie Rosjanie to naród durny i otumaniony. Odwołano pociąg z Leningradu do Moskwy. Co zrobiłby Polak? Pobiegłby od razu z mordą do kasy i zażądał zwrotu za bilet. A Rosjanin siedzi spokojnie na tobołach, pali machorkę, patrzy się przed siebie głęboko zadumanym wzrokiem. Kiedy się pytam, czemu nie idzie ze skargą do naczelnika stacji, odpowiada: „A co to zmieni?”.  Do tego dochodzi długoletnia i celowa polityka mieszania narodowości, mająca na celu wyhodowanie człowieka „radzieckiego”, której rezultaty odczuwa dziś cały świat.

 

Niestety, przykro mi tak pisać, lecz nie widzę pomyślnego zakończenia wojny w Ukrainie, nie za mojego życia.

 

Pozdrawiam.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Temperatura globalna wzrosła o kilka stopni i jest szaleństwo. Zdaje się zresztą prawdziwe, choć media lubią obraz przekrzywić całkiem dosadnie, bo to się im klika, wybornie nawet. Jakaż to głęboka prawda o człowieku. Trudno nawet o głębszą. Ot, jak zawsze nerwy w postronki przy dużym nienawyknięciu. Zdaje się nie ma czegoś takiego, a może jest, ale tylko w filmach za bardzo sensacyjnych i w Marvelu, jak nerwy ze stali. Kilka lat temu ujebali i obsrali ładnych kilku sygnalistów, mnie na pewno, a cóż tylko problem dalej został. Bo pozostał pięknie nierozwiązany. Koncertowo wręcz. Sygnaliści zostali wysłuchani. Co poniektórych powiązano z tym, czy owym, bo wiadomo, że nikt tutaj nie jest czystym aż do przesady. Sumienie tutaj każdego w ten, czy inny sposób gryzie. Było im wygodnie tych co okazali się czystymi okrzyknąć krypto świętymi. Jakaż to ładna jest historia, ujmująca pocztówka z kraju rosnącej rozpaczy gdzie mają miejsce (czemu nie przeczę) sprawy duchowe, ale zupełnie innej niż systemowa natury.. Cóż, aż za bardzo nawet. Wzięli sobie nawet coś z ich (naszych) teczek, a te napuchły do rozmiarów i z całą pewnością nikt ich do niszczarek nie skieruje. Są chociażby niemałą lekcją historii i wiedzy o człowieku. Co poniektóre ustawicznie są w czytaniu. Rzecz jasna wzięli, przepraszam z pełną premedytacją ukradli, gorzej nawet, bo wytorturowali tylko to co było im wygodne wziąć, a może nawet w pełni umyślnie wszystko to co i tak pomóc nie może. Zdaje się zresztą najbardziej uwielbili sobie te koncepcje, które z całą pewnością zaszkodzą. Te są lotne i chodliwe najbardziej. I jest też w tym ciekawa osobliwość, bo nety mamy oczywiście również pod obserwacją, a im bardziej mnie weźmie złość i przypominają mi się te oczywistości tym bardziej zaraz nie mam netu. Trzeba być do entej potęgi naiwnym żeby wierzyć, że takie sprawy dzieją się przypadkowo. Otóż nie. Coraz lepiej widzą, że są trupią, zblatowaną zgrają i trudniej im się już uśmiechać do luster. A wózeczek, no cóż, taka trochę od jakiegoś czasu równia pochyła w dół. Syf dalej został syfem. W kraju każdy ponad każdym mają jeszcze do nas, w tym mnie, nieustającą pretensję, że w ogóle raczyliśmy im to wytknąć. Krótko mówiąc, że to my jesteśmy winni i to my prowodyrowie. Dodatkowo coraz bardziej machają rączkami i nóżkami żeby nas, tak nas, w pierwszej kolejce wysłać na front. Militarny tym razem (spoko byłem już na kilku frontach, ot sobie poćwiczę pięści i nogi, może nawet schudnę). Cóż, ślę moc pozdrowień karnej kompanii sygnalistycznej, której sam - trochę przez przypadek - stałem się nie wiem może nawet honorowym członkiem. Właściwie wzgląd na powyższe jest dla mnie wręcz zaszczytem. Lubiłem z historii opowieści o Michale Drzymale. No naprawdę aż dziwne. W sumie żałuję, że za mało im nakłamałem (to jest mój największy grzech sumienia, będę w tym zakresie pracował nad sobą, w dodatku ustawicznie, choć tylko w miarę możliwości, bo tylko by ich ucieszyła moja pracowita zajadłość na amen). Nie wyglądało wcale w dzieciństwie, że stać mnie będzie na coś podobnego. Owszem, miałem zadatki na lisie sprawy, ale doprawdy nie sądziłem wówczas, że to ja im się będę stawiał. To w gruncie rzeczy jest aż zabawne, bo z natury jestem przecież nawet konformistą :)) System przerobił konformistę w antysystemowca, co notabene jest dość ciekawym zrządzeniem całego, długiego i wielostronicowego ciągu przypadków :))   Warszawa – Stegny, 13.11.2024r.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A tego nie wyczaiłem.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ale teraz widzę, że w miłości jesze łoś stoi jak wół. Dzięki.
    • @Lidia Maria Concertina Lubię takie refleksje pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Gdzie właściwie jesteście? Dobrze się tam czujecie, a może tęsknicie za nami? Zawsze w naszych sercach  będzie miejsce na pamięć.   Łączy nas że sobą wiele, choć nie pogadamy twarzą w twarz. Niektórzy są bezimienni i nikt nie wie, jak właściwie się do nich zwracano.   Światło to nie tylko ogień zniczy. Jego wymiar jest o wiele bardziej szerszy. To wszystko  czego nas nauczyliście, jak i również przekazane wartości  wraz z życiowymi postawami.   Historie o was są jak karty księgi, szczególnie dotyczy to tych, których nie poznaliśmy, ponieważ odeszli nim pojawiliśmy się na tej planecie. Ciekawe co by było gdyby? Domysły nie znają granic.   Życzę wam, abyście patrzyli na nasze ziemskie dokonania z dumą i mieli przy okazji poczucie, że jesteśmy cząstką was, mimo że nie spotkaliśmy się we wspólnym życiu.                             koniec października 2024
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...