Neseser

[Lidia Maria Concertina]

Pełny czas. Niespełnienia ...

Nie podnoszę ręki,
nie zadaję pytań.
Ale zrzędzę, zrzedzę okrutnie niczym stary rabin przed nadejściem deszczu. 
Drzwi do życia - bez zawiasów. 
Okna - bez widoków i bez firan. 
Dookoła - zdrętwienie i martwota żywo przeglądające się w szybkach najnowszych telefonów. 

Ja? Też latam. Też mi się wydaje, że mogę zawsze i wiecznie - mogę ... do kolejnej sekundy, środku nocy, nowej daty w kalendarzu, gdzie jutro - może być pewną cyfrą dla każdego - z wyjątkiem mnie. 
Umrę?
Tak, niechybnie.
Nie będę zajmować już miejsca innym, którym garnki kipią już od lejącej się z nieba manny, a łaskawe  gwiazdozbiory są zawsze w ich znaku zodiaku. 

Puste ulice. Ciepłe lampy w oknach, radosne choinki, świeże kajzerki i płótno - planów na wieczór, sierpień, kto wie, może nawet na przyszłość  ...

Starannie odmierzanymi krokami - nie szukam towarzystwa, nie idę - w jakąkolwiek  stronę. 
W powszednie dni pomieszkuję w wielkim mieście pełnym zimna i pustki. 
Ponosimy się wzajemnie jak karę.
Wystarczająca motywacja do trwania w inercji tego tygla bez duszy. 

Bezduszne: "To po co ty tak właściwie żyjesz?" 

Ja NIE żyję. Jutro przeprowadzka.