Zgłoś

@marekg Leniwa atmosfera porannego zawieszenia – między snem a początkiem dnia i wyobraźnią.

@Wiesław J.K.–Dzięki–To pocieszenie kata przez żonę. O grę słów – nie stracone / ścięcie:)–Pozdrawiam:) * @Annna2–Dzięki–Nie przeczę. I tak może być:)–Pozdrawiam:) *

Gdy usiądę w kraterze Księżyca i wszelkie Życie ogarnę wzrokiem, Ziemię – mrówcze gniazdo – Każdą jej rzekę, górę, puszczę, każde miasto. Tam jest dusz niezliczoność: te obce i bliskie.   Cóż ja pomyślę? Przecież wszystko to maleńkie I błahe się wydaje. W ogóle czy warto Z tej oddali się martwić, czy żyje się wartko Na tej kruchej planecie – myśli to błazeńskie!   Są oni tam wszyscy, a ja sam tutaj siedzę, Na białej martwej skale, gdy życie się tam wiedzie. Samotny, otoczony pustką o nich myślę.   Rozterki, dylematy – Precz! Do gwiazd je wyślę. Na mnie czeka historia, nowe ścieżki kreślę! Przebiegła tęsknoto – nie! – twój czar mnie nie zwiedzie.

@Berenika97–Dzięki za aż taki komet:)–Pozdrawiam:)

@Słowianin- Wiersz ma intensywną, niepokojącą aurę i kilka naprawdę zapadających w pamięć obrazów. Trzeba się w niego wczytać, ale zostawia wrażenie lęku i absurdu epoki, w której żyjemy.