Pięć małych Paluszków

[Dekaos Dondi]

Pięć jest paluszków z cukru zrobionych,

w tym jeden słony, postawiony.

 

Mistrz co wyrzeźbił paluszki dziś te,

nie zauważył, że z nim coś źle.

 

Miały na torcie robić za świeczki,

przyozdobić torcik przepiękny.

 

Wnet przyszli goście i inne człeki,

by oczy widokiem swym nacieszyć.

 

Z piątką na karku, fajnusie dziecko,

też spoglądało na owe piękno.

 

Nawet klaskało z uciechy żwawo

że widzi dziwa jakich mało

 

I wszyscy w kółko też podziwiali,

wzrokiem uszami i głowami

 

Tylko ten brzydal wzbudzał wciąż niechęć,

bo taki prostak był on przecież.

 

Lecz kiedy śpiewano radosną piosnkę,

cztery paluszki smagły ogniem.

 

Trysnął na żółto z opuszków ciepłych

aż się przybyłym wnet przypiekły

 

To duch ognisty przyfrunął nagle,

a miał on serce, złe zajadłe.

 

Lecz jeno w słodkim rześkim powiewie,

czuł się odważny, pewny siebie.

 

Wtem jednak spojrzał i się zatrwożył,

ujrzał paluszek wnet środkowy.

 

A na dodatek, ze słonym tchnieniem,

co go walnęło, mocno w ciemię.

 

Szybciutko zdmuchnął gorący swój żar

spierdzielił w diabły, zgaszony zwiał.

 

A ów paluszek ma na paznokciu,

przesłodkie słowa,

tyś fajny gościu.