Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Okno

Radosław
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/213565-okno/

Rekomendowane odpowiedzi

staszeko

staszeko

Opublikowano
Opublikowano

Pomijając to, co autor miał na myśli — wiersz jest wyważony strukturalnie: przedstawia alternatywne rozwiązanie, co można odnieść do niemal każdej sytuacji.

 

Gratuluję pomysłowości oraz talentu, żeby ten pomysł tak lekko wyrazić.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

1
Radosław

Radosław

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

 

@Kapistrat Niewiadomski Alternatywa to słowo klucz, nie tylko w odczytaniu pierwszej warstwy, ale w spojrzeniu przez ten obraz na wiele sytuacji, nie tylko w tak trudnym i często dramatycznym odniesieniu. Sami często siebie nie przyjmujemy z tym im jesteśmy. Wybacz formę  - my, ale uważam, że to jest po prostu jest. I nie dajemy sobie szansy. A jakby tak inaczej? Spojrzeć na siebie ze współczuciem. Przyjąć, przytulić, wybaczyć i złożyć to co nas "przerasta" choćby w oknie życia. Dać szansę. 

 

Co do talentu: Dziękuję: @aff, @Anna_Sendor, @Cor-et-anima, @GrumpyElf za konstruktywną krytykę i pomoc przy refleksji nad  miniaturą. 

 

Również Tobie  @Kapistrat Niewiadomski za zatrzymanie i słowo "alternatywa", które miałem na języku, a jednak wcześniej nie padło. 

 

Pozdrawiam. 

1
  • 4 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/213565-okno/
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nata_Kruk
      september blues

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      @Czarek Płatak... chyba dawno Cię nie czytałam. Bardzo a wrześniowy blues.... :)   nad głowami z trzaskiem klucz zamyka niebo    spróbujmy je otworzyć, bez trzaskania chmurą, żeby pola, sady wdychały promienie, nastawiając koszyk i lica rumiane, pozrywamy dary, jesienią ukochane.   Pzodrawiam.
    • Nata_Kruk
      Ogłoszenie lokalne

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      @Milady... jak dla mnie, świetny pomysł, z humorkiem... :)
    • Nata_Kruk
      oczy

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      @tetu... to jakby oczy opatrzności, chociaż... ta piana (?)  Czasem myślę, że ci niewinni MUSZĄ  być winnymi dla wielu "uznanych" tego świata, w myśl zasady.. przecież jakiegoś winnego trzeba mieć, żeby obmyć własne pazury..  A piana toczy się zewsząd, toczy się z wielu ust i... chyba coś więcej się za nią kryje. Zostawiam ślad czytania i pozdrawiam Cię.    
    • Dekaos Dondi
      Trupciojadek

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      @Maciek.J–Dzięki–Nie znowu aż taki czarny. Raczej szarawy, jak w urnie–Pozdrawiam:) *   @Alicja_Wysocka–Dzięki–Jaki tam paskud?. Żaden taki, by tak nie pobudził apetytu, przecież–Pozdrawiam:)
    • Tomasz Goraj
      Apel do poetów, czyli kij (wam) w mrowisko!

      Przez Tomasz Goraj · Opublikowano

      Napisane po przypadkowym usłyszeniu przemówienia Władysława Gomułki. Czytając proszę tego łysola mieć w pamięci. Te jego pauzy są nie do podrobienia.  Poeci! Wasze słowa stają się niezrozumiałe. Zalewa je powódź rolek i głupoty. Świat przewija. Krzyczy Instagram. TikTok tańczy. YouTube rozśmiesza, nadyma usta, strzela balonem gumy do żucia. Na nosie osiada żółty pył pomarańczy. A wy? Wy, dzieci wygnane, siedzicie nad słowami jak nad relikwiami, układacie metafory tak skomplikowane, że nie rozumiecie ich nawet wy sami. Ludzie rozsypują się wam z dłoni jak mrówki. Poeci! Słowo jest sponiewierane. Słowo krwawi. Słowo umiera jak dziecko, którego nie chroni żadna Strefa. Jeśli teraz nie zejdziecie z wież z kości słoniowej, jeśli nie zaczniecie mówić prosto i mocno, jeśli nie dotkniecie człowieka w jego strachu, radości, samotności, tęsknocie za kimś, kogo nawet nie zna — przegracie.   Przegracie w zamkniętych grupkach, w niszowych kawiarniach, na forach poezji, szeptem. Wasze wiersze będą czytać tylko inni poeci, którzy potrafią nie spać całą noc, bo ktoś powiedział im, że są ważni. Więc pisz! Pisz, poeto, prosto! Bądź jak „dzwonek od roweru”, żeby każdy matoł zrozumiał. Nie filozofuj. Nie kombinuj. Nie czaruj. Nie udawaj mądrej, najedzonej sowy, kiedy inni siedzą pod drzewem. Mów tak, jakby miało nie być jutro słów — wcale. Bo inaczej — nam… …nam już tylko Berdyczów. Słyszycie? Już słychać zgrzyt klucza w zamku z pordzewiałej stali. Nie bądźcie śladem stopy na mokrym piasku.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...