Właśnie wyszedł

[Lidia Maria Concertina]

O-racja - mój najnowszy poemat na patefon. Jak spod igły. 

Nie cieszy cię to?! 

Obejdzie się.

Już nawet nie szerokim łukiem
Tylko ciasnym kątem, za karę. Ty. 

 

Jesteś przystojny, znajdziesz sobie młodą jałówkę z perfekcyjnie wypełnionymi wargami i instynktem über-macierzyńskim... 

Serio, masz skazę białkową?! 

 

No to nic, to figlujemy dalej. Akuku! Figa z makiem! Czarna, z jaśminową koronką ... - to też się dziś zmarnowało, bo... nawet nic nas nie dzieli! To właśnie jest najgorsze, nawet mnie nie drażnisz, nawet mnie nie osłabiasz, nawet... nie... jesteś mi obojętny....

 

Nie musisz silić się na grzeczność dopytując o sprawy rodzinne. 
Moją rodziną są inne planety.
A ty nie jesteś moim miejscem na ziemi.
Odmawiasz mi miłości w konstelacji wzajemnej. 

"Sprawy rodzinne?" Osierociłam. 

 

Włóczę się razem ze swoją samotnością po wieczornym listopadzie - nic tu po mnie. Te warszawskie drapacze chmur tylko rozdrapują rany. Czekam na Islandię, podobno ma być. Jutro...

 

Na wspólnej drodze życia zielony trabant z rejestracją KID 0001. Zepsuty, tak samo, jak my.
To zły znak.
Ja na pewno cię kocham, to wiem, ale tego, że zakorkowałeś moje pragnienie w pustej butelce, nie zamierzam ci wybaczyć.

Nie widzę pełni, nie ma też mgławic i słońc. 

Zasypiam na atlasie, z głową na stolicy Hondurasu. 

Ale skoro już zmarnowałam całe swoje życie, to chociaż te figi z lamówką z jaśminu mogłyby się zwrócić. 

... Tylko o co i do kogo?

 

 

[staszeko]

Wciągające medytacje, chyba dość typowe dla samotnych kobiet w tym wieku.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Zabawne — bohaterka musi mieć głowę jak łebek od szpilki, lub mapa jest wielkości Placu Defilad. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.