pocisk

[Anastazja Sokołowska]

prędkość światła
odwracam spłoszony wzrok
pocisk mknie wprost
na moje źrenice

 

nad głową pną się
korony pożółkłych słów
jesień w sercu
na ustach księżyca nów

 

spłoszona sarna drga
gdy pocisk przeszywa 
jej ciało to mało
w obliczu śmierci cichej
jeszcze się tym zachłysnę
pomyśłała i padła
gdy myśliwy 
zbierał to
co się ulało

[Nata_Kruk]

... Anastazjo, to nam się tematy zbiegły... za podjęcie tegoż, plusik ode mnie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... to raczej "biały" kawałeczek... druga ładna, da się słyszeć rym, możliwe, że niepotrzebnie...

Próbowałam w kolejności, jw.

Pozdrawiam.

[Anastazja Sokołowska]

@Nata_Kruk Faktycznie, co za zbieg. Dzisiaj byłam na spacerze. Miałam "szczęście" spotkać myśliwego, który zamierzał polować tam, gdzie spacerowałam... Poczułam się jak ta sarna. I wiersz wypłynął.