Ślad

[Arsis]

Przedzieramy się przez łąkę w chmurze wirujących pyłków. Pod nieboskłonem

rozsłonecznionego lata.

 

W którymś upalnym dniu lipca. Na stepie.

W opuszczonym raju nuklearnego piekła.

Gdzieś tutaj opuszczone miejsca, przedmioty…

 

Palą i kłują rozpędzone atomy

archaicznej radiacji.

Przedzieramy się przez spróchniałe deski, skorodowane blachy, pręty…

Chrzęści pod stopami spieczony szklisty popiół osuwający się na zboczu.

 

Wspinamy się…

 

Słońce oślepia i rani. Przesłaniamy oczy.

 

Zaciskamy mocno powieki.

Pod powiekami

pulsuje boleśnie

powidok pamięci.

 

Przestrzeń załamuje się.

Tętni od natłoku

gorącego powietrza.

 

Chmury płyną donikąd,

wodząc po ziemi

cieniste plamy nieokreślonych bytów.

 

Dynamika obrazu.

Lotność powietrza…

 

Uwidocznione jaskrawo przemiany

mieszają się z metafizyką istnienia.

 

Kształty. Formy. Wizje bezgranicznej pustki…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-10-20)

 

 

 

 

[kwintesencja]

@Arsis Zawsze w pierwszej kolejności zwracam uwagę na dobór słownictwa, dla mnie to główny walor tego tekstu, to i plastyczne opisy, szanuje

[goździk]

@kwintesencja Zgadzam się, sam dobór słów oczarowuje na tyle, że treść chowa się za mgłą... Więc czytam drugi i trzeci raz, by umysł wyostrzyć. 

 

Widzę tu ogólnie postapokaliptyczną wizję. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Podróż po świecie, który jest wysypiskiem naszej cywilizacji.