Nie potrafię

[ostoja]

Nie potrafię wymazać z pamięci

Tamtych listów, maili i wierszy

Choć w szufladach na nich kurz

Nie potrafię serca wyrwać z piersi

Nie potrafię i już

 

Nie potrafię podrzeć fotografii

Wyblakłych i postrzępionych

Nie wszystkich poznaję no cóż

Nie potrafię serca wyrwać z piersi

Nie potrafię i już

 

Nie potrafię zetrzeć z palców  

Śladu tamtego dotyku 

Gdy byłaś obok tak tuż

Nie potrafię serca wyrwać z piersi

Nie potrafię i już

 

Nie potrafię zamazać obrazu

Twojej ukochanej twarzy

Dobrej jak anioł stróż

Nie potrafię serca wyrwać z piersi

Nie potrafię i już

 

Nie potrafię wywietrzyć zapachu

Sierpniowej nocy

Twoich ust i moich róż

Nie potrafię serca wyrwać z piersi

Nie potrafię i już

 

Nie potrafię zasnąć w spokoju

Bo mi serce kołacze żałośnie

I boję się nocnych burz

Nie potrafię serca wyrwać z piersi

Nie potrafię i już

 

Nie potrafię pisać tego wiersza

Bo ołówek mam złamany

Do ostrzenia potrzebny nóż

Już potrafię serce wyrwać z piersi

Potrafię – cios i już.

[[email protected]]

@ostoja Piękna anafora... i już!

Wszystkiego dobrego.

[sisy89]

Piękny ten wiersz... 

Pozdrawiam serdecznie! 

[Marek.zak1]

Ale potrafiłeś ładnie to opisać. Pozdrawiam

[Kwiatuszek]

@ostoja Bardzo przyjemnie się czyta, pozdrawiam:-)

[A-typowa-b]

@ostoja smutno u Ciebie, wyłożona na stół tęsknota. Wiersz mnie zatrzymał, poruszył. Pozdrawiam.

[ostoja]

@TylkoJestemOna No mam ten nóż, serce trzepocze i boli, ostatkiem sił i słabnącej woli starannie temperuję ołówek. Bo teraz nie potrafię skasować z ekranu Twoich słów. Jesteś Ona, ale nie Tylko, bo Aż. Ale to, czego nie potrafię wyrwać, wymazać, podrzeć to wszystko najlepsze co pozostało, ale jednak pozostało. 

@A-typowa-b Na stół wykładam stare listy, fotografie, suche kwiaty, pachnące tamtym dotykiem... To skarb, kapitał, dziedzictwo i co tam jeszcze. Mój, nikt mi go nie odbierze, dopóki serce bije. Bo warto o tym pisać, skoro Kogoś to zatrzymuje (choćby na chwilę, chwileczkę) i porusza (choćby trochę, troszeczkę). 

@sisy89 Było pięknie i coś tam mimo upływu czasu poprzez serce do ołówka przepłynęło. W kontekście tego noża to może nie serdecznie, ale z duszy całej z wdzięcznością pozdrawiam.