Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wstaję by upaść

Giorgio Alani
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Giorgio Alani

Giorgio Alani

Opublikowano
Opublikowano

Leżę na łóżku
Chcę pokonać tą chandrę
By móc zrobić to czego pragnę
Choć wiem, że to jeszcze nie czas

 

Próbuję wstać 
Choć nie będę Wam łgać
Wolałbym tak leżeć 
Jeszcze dzień czy dwa 

 

Wzywa mnie praca, depresja i stres
W którym momencie ten świat stracił sens?
Wstaję by upaść i nie chcę znów słuchać
Że coś w tym jest 

 

Miałem taki piękny sen
Latałem w niebie odziany w len
Patrzyłem w dal, a tam
Były wolność, pokój i cel

 

Nie wiem czy jeszcze kiedyś będzie okej
Próbuję coś zmienić, choć jestem leń
Staram się przez cały dzień
Lecz wciąż nic

 

Wzywa mnie praca, depresja i stres
W którym momencie ten świat stracił sens?
Wstaję by upaść i nie chcę znów słuchać
Że coś w tym jest...
 

 

 

6
Giorgio Alani

Giorgio Alani

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Gosława Żyjemy w czasach ciągłego niepokoju i niepewności. To sprawia, że coraz więcej ludzi zaczyna odczuwać emocje, które opisuję w wierszu. Wydaje mi się, że zjawisko to będzie się jeszcze bardziej pogłębiać.

Dziękuję za komentarz.

Pozdrawiam i życzę miłego dnia.

koralinek

koralinek

Opublikowano
Opublikowano

I tak w kółko

To trochę część ducha tych czasów
Poruszający refren zresztą przez to pytanie bez odpowiedzi
Całość osiąka takim paradoksem mocy i niemocy, których celowość dawno już się zgubiła, ale z tyłu głowy wybrzmiewa jeszcze to głuche marzenie, niemalże instynkt, który ustawicznie domaga się sensowności, choć być może to zbyt idealistyczna wizja...

1
staszeko

staszeko

Opublikowano
Opublikowano

Całkiem sympatyczne rozterki wypalonego.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Lepiej nie wstawać, lepiej leżeć, bo wtedy się nie upadnie. Leżenie jest stanem naturalnym materii w kosmosie. Wszystko leży. Najlepszy plan to brak planu, bo tylko taki plan na pewno się uda zrealizować.

Pozdrawiam.

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Maciek.J
      Myśli zatrzymane

      Przez Maciek.J · Opublikowano

      Dzięki Aniutko
    • Migrena
      coś tam

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Gosława piękna liryka pejzażowa z nutą straty. Cudownie napisane.
    • Jacek_Suchowicz
      Pies zdrajca

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      nie dziękuj , bo na drugi raz nie dam :))
    • Migrena
      Ewangelia wakacyjnych Bogów

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka to ja dziękuję:)     @Gosława Gosławo. Dziękuję Ci za tak trafny i pełen wyczucia komentarz. Masz rację – mentalnie wciąż jestem gdzieś pomiędzy dadaistyczną rewoltą a beatnikowym szeptem przy ognisku. W czasach nylonowych koszul i Radia Luxemburg, dżinsów noszonych do bólu, aż stawały się drugą skórą. W czasach, gdy słowo potrafiło rozcinać jak brzytwa, a wiersz był manifestem, nie "kontentem". Gdy artyści nie robili zdjęć swojego lunchu, tylko rzucali światu w twarz własne sumienie. To były czasy nonkonformizmu – piękne w swojej nieporadności, niebezpieczne w swojej wolności. Filmy, poezja, literatura – rodziły się z buntu, z głodu sensu, z wściekłości na system i z miłości do człowieka. A dziś? Dziś króluje zimny "piksel niebieskie oczko”. Świat patrzy, ale nie widzi. Ludzie nie czytają – ludzie przesuwają. Wiersz to tylko zakładka w przeglądarce. Następna. Następna. Następna. A przecież mogłoby być inaczej. Wyobrażam sobie mężczyznę pochylonego nad twarzą kobiety. Ich usta spotykają się nie dlatego, że telefon się wygasił, tylko dlatego, że serca zadrżały. Pocałunek z miłości – nie z algorytmu. Chwila, której nie da się przesunąć palcem. Czekam na rewolucję. Intelektualną, cielesną, duchową. Ale coraz częściej czuję, że bunt stał się memem, a wolność – funkcją premium. I może właśnie dlatego poezja musi być dziś jak nóż. Ostry, błyszczący, gotowy przeciąć ciszę. Bo kto milczy – ten umiera w wersji cichej. A ja chcę krzyczeć, dopóki jeszcze ktoś słyszy. Jeżeli tak się nie stanie, zgniecie nas sztuczna inteligencja. Nie będzie naszych wierszy. Będą wiersze z AI. I konkursy -- który generator sprawniejszy, szybszy, genialniejszy.     Chciałbym wrócić do czasów swojej młodości ale.....dzisiaj to już możliwe tylko wierszami.   Bardzo Gosławo dziękuję.       @Leszczym bardzo dziękuję za "podzielam powyższą opinię". To dla mnie ważna sprawa :)       @Berenika97 Bereniko. Jeżeli miałabyś kłopoty z zaśnięciem to ja..... Zrobiłbym sobie wianek z Twoich czerwonych róż, włożyłbym go sobie na głowę i siedząc przy Twoim łóżku nuciłbym Ci kołysanki, przygrywając na niewielkim bębenku który posiadam :)   Bardzo Bereniko dziękuję :)
    • Relsom
      Nasze niebo

      Przez Relsom · Opublikowano

      @Łukasz Jasiński @Łukasz JasińskiŁukaszu ,ufam , że  masz rację. Sylabotoniczność ? Trudno mi to wymówić . Jestem prostaczkom w śród osób którzy o poezji coś wiedzą i ją tworzą. Piszę, gdy wzbiorą uczucia .   Ważniejsza jest dla mnie treść niż forma. Cieszą mnie jednak konstruktywne podpowiedzi. Za które dziękuję. Za kilka godzin podzielę się z wami jeszcze jednym utworem który dzisiaj napisałem . Jestem ciekawy opinii. I tu chyba moja przygoda z tym portalem się skończy.    Dziękuję ;)    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...