Matko, moja jedyna!

[Arsis]

Spójrz, coś wyrasta na skraju kobaltowego nieba… 

Coś się rodzi na nowo.

Spala. Płonie nuklearnym blaskiem…

 

Spójrz, moja jedyna! Kwiat przed nami rozkwita, przecudnej urody, tylko że śmiertelny

i jakże morderczy w swojej kreacji.

 

Zachodzi. Ciemnieje nieskazitelną purpurą.

 

Gaśnie.

 

Wyżarzone

do cna

popielisko.

 

Matko,

moja

jedyna!

 

Drżę.

 

Przepływam przez poszczególne warstwy czasu, wyławiając echa przeszłych epok…

 

Powiedz mi.

Powiedz mi,

proszę…

 

(co mam ci powiedzieć?)

 

Cokolwiek.

 

… nasłuchuję…

 

Lecz,

tylko

― cisza.

 

Lecz nic…

 

Jedynie otchłań milczenia, którą eksploruje lodowaty wiatr.

 

Rozwieram

szeroko

ramiona.

 

Chwyć

mnie

za rękę.

 

Zamykam dłoń. Obejmuję próżnię. Wciąż próżnię…

 

Zaciskam

powieki.

 

Pod powiekami pulsuje bolesny powidok…

 

Otwieram…

 

*

 

Samotny

dom

na stepie,

w którymś słonecznym dniu lipca..

 

Samotny dom…

 

Nie widzę za wiele, bowiem razi mnie światłość z wnętrza przedmiotów…

 

Skąd

ten

blask?

 

To jasnowidzenie?

 

Menażeria

kształtów.

 

Coś jest. Za chwilę tego nie ma…

I znowu jest, ale w innym miejscu i czasie…

 

Przecieram

łzawiące,

szczypiące oczy…

 

 

Przede

mną

białe

ściany.

 

Otwarte

okna.

Drzwi…

 

Białe ściany.

Popękane…

Białe ściany

pełne rdzawych smug… …

 

… naznaczone brunatnym żarem eksplodującego przed dziesięcioleciami słońca…

 

Samotny dom. Opuszczony. Od dawna nieżywy.

 

W porywach wiatru powiewają niecierpliwie

poszarpane szmaty

ze śladami dawnego życia…

 

Matko,

moja,

jedyna!

 

Nachodzisz mnie w snach i o coś nieustannie prosisz…

 

… spomiędzy spróchniałych resztek, chwastów, wątłych łodyg…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-09-07)

 

 

 

 

[staszeko]

Podoba mi się fascynacja słońcem i ogólnie światłem, w którym jest zawarta tajemnica życia.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Pozdrawiam.