Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
      Jakże wspaniale byłoby zebrać książki wszystkie,
Zarówno te naukowe, jak i publicystyczne,
Poruszające tematykę polskich,
Wczesnośredniowiecznych plemion słowiańskich,

Zarówno Polan jak i Wiślan,
Lędzian, jak i Dziadoszan,
Plemion Lechickich, choć wszelakich,
Zawsze jednako dumnych i walecznych,

Cudownie byłoby je wszystkie czytając,
Zanurzyć się w historię zapomnianą,
Tych wszystkich wielkich plemion polskich,
Zarówno ich upadki jak i wzloty,

Jednocześnie poznając Ich zapomnianą,
Historię długą i wspaniałą,
Przybliżyć się nieco do odwiecznej tajemnicy,
Całej prastarej Słowiańszczyzny,

Tej odwiecznej,
I odwiecznie ciekawość wzbudzającej,
Skrywanej przez historię świata tajemnicy,
Dlaczego to akurat słowiańskiemu narodowi…

We władanie została oddana,
Europy niemal połowa,
Ziemie bogate i żyzne,
Dla rozwoju ze wszech miar dogodne,

Dlaczego nie starożytnym Grekom czy Rzymianom,
Czy też licznym germańskim plemionom,
Ani nawet nie Tatarom,
Ale właśnie Słowianom,

Dlaczego to Polanie osiągnęli władzę nad Wiślanami,
Lędzianami, Dziadoszanami, Pomorzanami,
A nie Wiślanie nad Polanami,
Czy też Pomorzanie nad Goplanami,

Dlaczego to na przykład Wisławowi,
Czy też władcy Lędzian Wyszowi,
Nie przypadła taka sama misja dziejowa,
Jak Mieszkowi władcy plemienia Polan…

Na polach rozległych,
Pod dębem tysiącletnim,
Bije ukryte Serce Słowiańszczyzny,
Odnajdź je i włóż do swojej piersi,

I ty odważ się zanurzyć w głąb historii Słowiańszczyzny,
Gdzie przywiązanie do tradycji,
A zarazem dumy poczucie,
Bywają nierozróżnialne,

Przybywasz wezwany głosem wewnętrznym,
Z głębi słowiańskiej tożsamości pochodzącym,
Stajesz u progu średniowiecznego,
Tajemnego sacrum słowiańskiego,

Ponad stuletnia,
Drewniana grodu brama,
Otwarła się z dudnieniem przeciągłym,
Otwierając świat nieznany przed poetą wiedzy głodnym,

W swojej głowie zobaczysz oczyma duszy,
Z ojczystych dziejów malowane obrazy,
Wielkie i chwalebne czyny,
Zaginionych w pomroce dziejów wodzów Słowiańszczyzny,

Kiedy zapragniesz jednym z nich się poczuć,
Na własnej skórze przygody jego odczuć,
Armią słowiańskich wojów dowodzić,
Wielkie pragnienie zwycięstwa w duszy swej rozbudzić,

Niech tamten świat zamieszka w twej duszy,
Wszystkie twe emocje bez wyjątku poruszy,
Niech w twojej własnej piersi zabije,
Słowiańszczyzny Serce Złote!
 
Opublikowano

@Waldemar_Talar_Talar

Gdy letnią nocą chłodnego wiatru powiew,
Przywoła moc zaklętych w prastarych lasach wspomnień,
Opowiadanych nocami rwących potoków szumem,
Strzeżonych przez wieki srebrzystego księżyca blaskiem,

Nakłoń ucha ku prastarej Słowiańszczyzny tajemnicom,
Zasnutej niepamięcią niczym starą zakurzoną pajęczyną,
Rozwiewaną niczym wiatrem jasnowłosych dziatek ciekawością,
Marzących by szczycić się swych pradziadów przeszłością,

Letnią nocą pachnącą kwieciem i ziołami,
Rozjaśnianą migocącym blaskiem sobótkowych ogni,
Niczym czarne niebo złotymi gwiazdami,
Wyszywaną starych gawędziarzy długimi opowieściami,

Podąż myślami za swych przodków dziejami,
Tak barwnemi choć mrokiem zapomnienia spowitemi,
Z historią Słowiańszczyzny nierozerwalnie złotą nicią splecionemi,
Z otchłani pradziejów o pamięć rzewnie wciąż wołającemi…

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta No tak, im więcej wierszy, tym ciekawiej i żyć się chce :)
    • Zostawiłeś mnie samą, czy tak ciężko było się mną zająć? 2 w nocy ja znów nie śpię  Myśląc o tobie mam dreszcze, lecz ty śpisz i nie czujesz jak ja cierpię, twa obecność budzi serce lecz gdy znikasz masz je w ręce, w ręce później łamiesz je i topisz, me tonące serce nadal walczy czy pokona drogę w męce? Czy staranie me wystarczy? Jeśli znaczę choć troszeczkę powiedz gdzie schowałeś swoje serce? Ktoś je złamał? Ktoś ma je jeszcze? Nigdy nie ucieknę, wydawałoby się że to lepsze, lecz poczekam aż odzyskasz swoje wnętrze, wten będzie nam pisane szczęście. 
    • I nie wiem czy mogę, ale tak mnie naszło, więc wstawię.   "toy story"   gdy we mnie plusz mogłoby być miękko od wspomnień   od wspomnień zbrylonych zbitych w ciszy w ciszę - doskwiera mi   i boli wbija w dziurki w guziczkach gdy patrzę rozrywa uszka gdy słucham   czekam na słowo na dotyk nóżką lewą macham   pod butem mam podpis - dzieciństwo
    • z Tobą jak zwykle bawić się można słowa rymami w strofki poskładać smakiem rozpływać w fajnych przenośniach i niekoniecznie wątkami gadać   z wierszątek zawsze wyrosną wiersze i to zapewne nas bardzo cieszy lecz samodzielnie powinny jeszcze myśleć i działać zawsze do rzeczy   ale czasami bywa inaczej są własne zdania inne spojrzenie trochę humoru dorzucić raczą balonik pęka - "słonia" nie zmienię :)))    
    • Wiersze dają nam nowe życie. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...