Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

 

taki właśnie miał być
od pierwszego wejrzenia aż po sam dach
każdy kąt
ozdobiony opowiastką  nie z tego świata
okna
z falbanami nadziei na szczęście
i kominek
z garścią ciepła zagrzebaną w popiele
dla potomnych

 

wszystko tak bardzo niezwykłe
nawet rybka w stawie
co wiodła swój kolejny żywot
(ponoć zmartwychwstała trzy razy)

 

***

 

na półkach witryny szereg bezbarwnych szklanek
stare talerze w kwiatki nad zlewem po prawej
jeszcze chlebak
jak zawsze obok lodówki
a przy nim ta sama ściereczka frotte

 

są jeszcze fotografie
nowe i nieznane
wśród nich tylko jedno
wciąż na tym samym miejscu
ze szczerbatym uśmiechem sprzed lat  

 

***


- Synu, wyrosłeś, nie poznałbym...
- Dlaczego zabrał pan dom? Nasz dom...

 

Opublikowano

@violetta tu wyobraźnia i kreatywność z jednej strony, ale rozsądek i racjonalizm z drugiej...

coś innego zniszczyło...

dziękuję za odwiedziny! :)

Opublikowano

Człowiek bez domu jest jak rozbitek na morzu skazany na pastwę fal.

Znakomity wyraz ludzkiego pragnienia kurczowego trzymania się tego, co najdroższe w ciągle zmieniającym się świecie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

@Nefretete@Wędrowiec.1984@Kapistrat Niewiadomski bardzo dziękuję za przystanięcie!  Dotarło w końcu do mnie, że w miarę upływu czasu zmieniają się uwarunkowania, poglądy, zachowania ludzkie.

Bohaterzy tematu i ich towarzystwo chyba już przywykli do nowej codzienności, a ja... pewnie potrzebuję więcej czasu. Chociaż jestem tylko obserwatorem.

Ponieważ niezmiennymi pozostają nadal pewne wartości życiowe, jest mi po prostu najzwyczajniej smutno, że dla niektórych przestały one mieć już jakiekolwiek znaczenie.

Pozdrawiam! :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Doskonale Cię rozumiem, bo widzisz tak się składa, że gdy dorastałem i pomału wchodziłem w dorosłość, byłem wręcz nasiąknięty wartościami, która okazały się zupełnie bez znaczenia w prawdziwym życiu.

 

I tutaj nie chodzi o jakąś rycerskość czy rzeczy istniejące tylko w bajkach. Nie nie. Chodzi o zwykłą, ludzką życzliwość, zrozumienie, empatię czy współczucie.

 

Poznałem i poznaję ciągle jak zimny i bezduszny jest świat, jak bardzo wydaje się oparty na biologii i instynktach, a przecież powinno być zupełnie odwrotnie, ponieważ posiadamy rozum i (podobno) duszę.

 

Mnie także jest smutno. Smutno, ponieważ, tak jak wiele innych osób, byłem uczony zupełnie innego świata, a w tym naszym zupełnie nie potrafię się odnaleźć. Mam wrażenie, że ludzkość dziczeje, i ubożeje emocjonalnie, ufając jedynie swoim instynktom. 

 

Ja naprawdę nie cierpię przeklinać ale po latach okazuje się, że naprawdę opłaci się być chujem w życiu. Widzisz wciąż takie osoby i okazuje się, że żadna kara od losu ich nie spotyka, a przecież uczono nas, że sprawiedliwość zawsze człowieka dosięgnie. A oni? Są, zatruwają innym życie i nie ponoszą żadnych konsekwencji. Dla człowieka wychowanego podług innych wartości to naprawdę smutne.

Opublikowano

@Wędrowiec.1984z pewnością wiele wynosimy z domu i zgodnie z przysłowiem: "czym skorupka za młodu nasiąknie..." postępujemy zgodnie z wartościami, które zostały nam przekazane. Ze skurczybyka nie zrobisz dobrego człowieka, ale jeśli dobry sparszywieje, to albo przez zły los albo zdegenerowanie i zaburzenia swojej psyche (czasem jedno idzie w parze z drugim). Tylko, że to rodzi błędne koło. Jeśli jest świadomy swojej ułomności, to będzie parszywiał dalej... Bo mechanizm powstawania każdej choroby przewlekłej opiera się na fenomenie błędnego koła...

Oj, ciężkie to...

A ja mam takie jakieś szczęście w życiu, że trafiam naprawdę na dobrych ludzi. Nie wiem, z czego to wynika...Szczęście? Intuicja? (w której istnienie ogromnie wierzę i uważam, że posiadanie jej - to naprawdę wielki dar).

Przesądna nie jestem, ale splunę przez ramię...tak na wszelki wypadek :))))

I wierzę w doby ludzi.

Bo są.

Naprawdę.

Życzę Ci, żebyś tylko takich spotykał na swojej drodze :)

@violettaTo prawda. Tylko, że z tą samotnością wiesz, jak jest...są sami, którzy nie czują się samotni i samotni, którzy nie są wcale sami.

@Kapistrat NiewiadomskiRacja. To, co napisałam wyżej... A często to kwestia własnego wyboru...

 

 

 

Opublikowano

@Michał_78 dziękuję za słówko pod wierszem :)! Cieszę się, że przemawia do Ciebie. Poczekam jeszcze na jakieś sugestie, następnie przeniosę do "gotowych"

W wierszy przedstawiony jest ten sam dom. Kiedyś - i po latach. Nie jest już i nie będzie tym samym miejscem, choć w jego wnętrzu zmieniło się niewiele.

Niepojęte dla mnie: cóż takiego trzeba uczynić, by zasłużyć sobie na wykasowanie przez kogoś z jego z życia i najważniejszej życiowej roli, mimo więzów krwi, jakiegoś tam uczucia i prób wychowania.

I tu sedno sprawy: chyba mniej, niż bardziej udolnych prób...

 

Wina nigdy nie leży po jednej stronie...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2Bardzo wzruszający tekst. Masz niesamowitą wrażliwość i umiejętność łączenia ludzkich, pojedynczych losów z wielkimi wydarzeniami. Wiersz z pięknymi metaforami - to również symbol niezrealizowanych marzeń i nadziei. Przerwane młode życia - Basi i Krzysztofa Kamila wzruszyła mnie do łez. Tak delikatnie przywołujesz tragiczną historię Kolumbów. Właśnie takie słowa najbardziej tworzą pamieć zbiorową narodu. 
    • bawię się AI, wersja klasyczna tego tekstu z chata gpt brzmi:    Gdy życie było szorstkie, twarde, i niosło ciężar dni nieżartych, dziś pragnę tylko iść w jedwabiu, bez blizn, bez chłodu, bez rozkazu.   Jedwabne myśli snuć w poranki, wstążkami wiązać włos i wianki, nieść w sobie lekkość, jak motyle, co znów zaplatają mi chwile.   Mów do mnie czule, szeptem błogim, jak słońce – miękkim i łagodnym. Niech promień spływa po mej duszy, co w cieniu stała, w milczeniu, w suszy.   Wystaw mnie, świecie, wprost na słońce, niech wiatr otuli mnie – gorący. Weź mnie na ręce – jak swe dziecię, chcę znów pokochać życia kwiecie.   I wersja eksperymentalna:    szorstkość   (już była zbyt wiele)   teraz:   jedwab.   chodzę miękko myślę wstążką rozpuszczam włosy   i idę   lekko   mów   nie krzycz nie twardo nie jak beton,   lecz jak   słońce przez firankę   rozświetl mnie   (od środka)   wystaw mnie – nie na próbę   na słońce   rozpuść mnie   w tym ciepłym wietrze   przytul, świecie jak się tuli   coś delikatnego   jeszcze nie całkiem gotowego   do życia   ale już chcącego   żyć.  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - miło że fajny - dziękuje -                                                                 Pzdr.serdecznie.
    • Roman Lipiec ps. Adam   "By nikt nie zapomniał, po co to zrobiliśmy"          
    • Bo tej krwi żal...*             Powstanie Warszawskie było potworną zbrodnią, a jego wybuch: bezsensownym - marnowaniem polskiej krwi i co roku przypominam własny tekst z - "Myśli Polskiej" - ze zmienioną datą rocznicy - robię to również teraz, aby nie wchodzić w jałową dyskusję...             Mija osiemdziesiątą pierwsza rocznica powstania w Warszawie - to jeden z najbardziej tragicznych rozdziałów naszej - historii polskiej - na bezsensowną śmierć, kalectwo i obłęd - poszło wtedy czterdzieści tysięcy żołnierzy - w tym najbardziej ofiarni i najlepiej wykształceni - młodzi Polacy i zginęło dwieście tysięcy naszych rodaków, a stolicę zmieniono w kupę trupów, zgliszczy i gruzów.             I przepadły skarby kultury narodowej - zabytki, infrastruktura, przemysł, księgozbiory i archiwa, otóż to: powstanie lepiej spełniło polityczne cele - Adolfa Hitlera.**             Z punktu widzenia historycznego jest ono błogosławieństwem, że Polacy to robią - po sześciu tygodniach wyjdziemy z tego, a po tym Warszawa - stolica - głowa i inteligencja byłego już - siedemnastomilionowego Narodu Polaków będzie zniszczona - Narodu Polskiego, który od siedemset lat blokuje nam Wschód i od czasu pierwszej - Bitwy pod Tannenbergiem - leży nam na przeszkodzie i wówczas: historycznie - polski problem nie będzie już wielkim problemem dla naszych dzieci i dla tych wszystkich - co po nas przyjdą, ba, nawet już dla nas - ten polski problem...             I tak właśnie: radośnie - meldował Adolfowi Hitlerowi - Heinrich Himmler.***             Po 63 dniach walk Warszawa padła. Zamiast jakiejkolwiek analizy, zadumy i wyciągania wniosków znów będzie patriotyczne bicie piany. Gdzie są ci wszyscy fetujący 1 sierpnia rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego, 3 października w rocznicę kapitulacji? Jaki był polityczny i militarny sens tego Powstania? Jaki był jego cel i czy mogło ono cokolwiek Polsce dać? Przy uroczystych obchodach jego tragicznej rocznicy znów powtarza się jałowe pretensje do Stalina i twierdzenie, że nastroje były już tak rewolucyjne, iż nie dało się tego wyhamować i rozkaz do powstania musiał paść. Ale czyż aż tak trudno było ówczesnym analitykom przewidzieć jak może się zachować i jak zachowa się Stalin? Dokładnie wiedzieli jaka jest optyka ZSRR i co jest celem nadrzędnym. Słyszę wspominki że liczyliśmy na większą pomoc Anglików. Naprawdę? Dlaczego nie wyciągnięto wniosków z wiarołomnej postawy aliantów w 1939 roku, tylko znów naiwnie postawiono wszystko na jedną kartę? Czy w ogóle coś robiono, aby gorące serca i głowy studzić i wlewać do nich więcej rozsądku? Gdzie była wtedy praca polityczna ówczesnego kierownictwa i dowództwa? Ile był wart „rząd londyński”? Nie sprawdziły się ówczesne elity. Umiały tylko ulec romantycznemu nastrojowi ulicy. Odpowiedzi na te pytania dostarcza zresztą i dzisiejszy stan świadomości Polaków, który wciąż jest w ogólnym zarysie do tamtego podobny. Tamte elity mają kontynuatorów na dzisiejszej scenie politycznej. Obowiązuje od wielu lat schemat irracjonalnej nienawiści do wszystkiego, co ze Wschodu, i wciąż ta sama naiwna wiara w automatyczną pomoc z Zachodu. Wciąż to samo kretyńskie przekonanie, że tam wymusimy jakąś wdzięczność, albo że mamy tam obowiązek przynależenia. Idiotyczne są deklaracje polityków, że tym powstaniem coś udowodniliśmy światu i sobie. Skandaliczne są wypowiedzi mówiące o tym, że dzięki powstaniu być może uniknęliśmy losu którejś z republik ZSRR. Zapomnieli ówcześni przywódcy i dzisiejsi nie pamiętają przestrogi Romana Dmowskiego: „Bytu Polski ryzykować, jej przyszłości przegrywać nie wolno ani jednostce, ani organizacji jakiejkolwiek, ani nawet całemu pokoleniu. Bo Polska nie jest własnością tego czy innego Polaka, tego czy innego obozu, ani nawet pokolenia”. Powstanie Warszawskie na długo pogrążyło nas jako naród w kadrowej i moralnej niemocy. Henryk Sienkiewicz pisał że „krwi nie żal, byleby na marne nie szła”. Ale tej krwi żal. Żal, bo przelana na daremnie w imię romantycznych bzdur wciskanych młodym ludziom przez nieodpowiedzialnych polityków. Nie wystarczy znicz i pamięć – tę ranę trzeba rozdrapać i wyciągać wnioski. Czasem trzeba umierać za ojczyznę, ale ważniejsze by mądrze dla niej żyć. I aby więcej nie powtarzać tych niewybaczalnych błędów trzeba promować trzeźwy patriotyzm i uczciwe myślenie o polityce. Chwała dzielnym Powstańcom – tym z AK, AL, BCh, NOW i NSZ. Hańba sprawcom tragedii. Na koniec trzy opinie o powstaniu w Warszawie: Paweł Jasienica (1909-1970) miał rację „Powstanie Warszawskie było skierowane militarnie przeciwko Niemcom, politycznie przeciwko Rosjanom a faktycznie przeciwko samym Polakom”. Prof. Wiesław Chrzanowski (1923-2012) pisał – „Wywołanie Powstania jest karygodną zbrodnią, za którą ponoszą odpowiedzialność pewne polskie ośrodki. Tak te wypadki ocenia polskie społeczeństwo, tak wyglądają one w rzeczywistości. Winni muszą ponieść odpowiedzialność”. Prof. Jan Ciechanowski (1930-2016) stwierdził: „Powstanie zakończyło się straszliwą klęską, katastrofą i ruiną, która nie dotknęła żadnej innej stolicy w Europie od czasu najazdu Hunów na Rzym. 200 tysięcy ludzi zginęło, 500 tys. wygnano i skazano na poniewierkę. Miasto zrównano z ziemią. To największy błąd popełniony przez dowództwo AK.”   Źródło: Myśl Polska  Autor: Łukasz Jastrzębski   *zrobiłem drobną edycję - treść bez zmian    **to austriacki malarz żydowskiego pochodzenia    ***to Niemiec - notoryczny narkoman i umarł z przedawkowania morfiny 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...