Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ludzie umierają wszędzie

duszka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

"ulotni jak płomienie

gasną..."

 

 

 

pięknie opisany proces umierania

 

nam się wydaje, że gasną

ale czy tak faktycznie jest?

wiele osób umiera bardzo świadomie

czasem długo,

ale świadomie

 

nie wszyscy chcą o tym mówić

 

 

 

 

Edytowane przez Cor-et-anima (wyświetl historię edycji)
1
duszka

duszka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ciesze sie, Waldemarze :) Dziekuję i pozdrawiam!

 

 

Man nadzieję, że tez za horyzont - na "drugą stronę".., ze nie w nicość... Dziekuję Ci :)

 

 

Świetny pomysł! Ale zamiast dopisywać pozostane z nadzieją, że czytelnik (choćby nie kazdy) tą antytezę sobie dopowie - tak, jak Ty :) Dziekuję i pozdrawiam, Jacku!

 

 

A ja myślę, że to od życia zależy, jak będziemu umierać, ze umieranie może być jakby jego finałem ... Jeśli dany będzie nam na nie czas. Dziekuje Ci za miłe slowa i podzielenie się refleksją :) Pozdrawiam!

 

 

Tak, ta świadomość na pewno nie jest łatwa, bo może budzić zbyt duży lęk,, ale jest chyba (po jego pokonaniu) szansą na takie odejście, o jakim piszę... Dziękuję Ci za miły, refleksyjny komentarz i pozdrawiam :)

 

1
Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To prawda. Najszybciej godzą się ludzie starsi, schorowani i samotni.

Nie mogą się tak naprawdę pogodzić matki nieletnich dzieci. I do końca swoich dni próbują na tyle, na ile im wystarcza sił, uczestniczyć w codziennych rytuałach swojej rodziny...choćby słownie.

 

 

 

1
duszka

duszka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ja widzę podobieństwa czy pewne odpowiedniki w naszym wejściu w ten świat i zejściu z niego. Pisząc ten wiersz myślałam o tym. Dziękuję, że zajrzałeś i pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Upojony jesienią

      Przez Migrena · Opublikowano

      @violetta daj spokój. nikogo nie szukam :)   też pójdę do restauracji. zjem stek z borowikami !
    • Berenika97
      Lepiej nr 2

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Leszczym „To taka płynna medytacja!" Podobno najlepsze pomysły przychodzą gdzieś między drugim a trzecim piwem. Przed drugim - za mało odwagi. Po trzecim - za dużo pewności siebie i literówek. Poza tym to fakt - Hemingway pisał po whisky, Bukowski po wódce, więc dwa piwa to właściwie dieta pisarska! A ta agresja nad tekstem... znam to. Siedzisz, męczysz każde słowo, poprawiasz, wykreślasz, znowu wstawiasz, aż w końcu tekst się poddaje i umiera ze znużenia. A ty z nim. Pozdrawiam.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • violetta
      Upojony jesienią

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena no niestety nie robię:) musisz sobie poszukać kogoś lepszego:)
    • Simon Tracy
      Zator

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Mój licznik żyć się wyczerpał. Musiałbym płacić słone sumy pieniędzy, by go nie tyle zregenerować co wzbudzić  w nim nikły płomyk nadziei. A fatum tylko na to czeka. By go stłumić w popiele. Spalić wszystkie próby wyjścia już na starcie. Zresztą musiałbym stanąć w prawdzie. Obnażony i przegrany. Bez pewności w głosie. Siląc się na spokój. Snuć opowieści jak z najgorszego koszmaru. Dla uszu, które są nieczułe na ból jednostki. Zagubionej wśród labiryntu świata,  którego nie sposób rozgryźć,  będąc dzieckiem gotyckiej nocy, dekadenckiej, alkoholowo-lekowej samotni. Być nie duszą, nie ciałem  a tchnieniem jedynie grozy. Mroźnym powiewem, wśród wilgnych i ciemnych korytarzy domów. Porzuconych i kalekich już od upływu wieków.     O północy opuszczam bar  i chwiejnym krokiem idę przez środek ulicy, pustej już i grobowo wręcz cichej,  jak me serce. Bez emocji, których okazywać mi nie przystoi. Ruszam ku stalowej konstrukcji mostu. Na jego wąskiej barierce nie muszę stawać  ani w prawdzie ani w kłamstwie. Przeciw sobie i bliźnim. Nie ma tu uszu, które nie potrafią zrozumieć, ani oczu które nie potrafią przestać oceniać. Jest tylko wezbrany nurt, zimnej jak trup. Zimowej rzeki. Niosącej w wirach kamyki i gałęzie  ku zatraceniu. Zapomniałbym w tej ostatniej minucie. Rozpiąłem gruby, wełniany, czarny płaszcz. Z malutkiej wewnętrznej kieszeni na piersi, wyjąłem nieduży skórzany portfel. Gotówkę i monety posłałem w nurt. Tak jakbym wrzucał drobne do fontanny. Nie muszę myśleć nad życzeniem. Ono się właśnie spełnia. Życzenie śmierci.      Drżącymi z zimna nie strachu palcami. Wyjąłem małe zawiniątko. Twoje zdjęcie. Urzekająco doskonałe. Jak portrety, które wyszły  spod Twej uświęconej, anielskiej dłoni. Zatknąłem zdjęcie w szparze jednej ze śrub. Nie umiałbym skoczyć z Tobą. Najpierw rano odnajdą tylko to zdjęcie  a może nie zwrócą uwagi. Przechodnie, kierowcy.  Ci wszyscy głupcy. Ślepcy. Nie skojarzą. Dopóki rzeka nie wyrzuci  wzdętego od rozkładu ciała. Gdzieś w gnilne, przybite do ziemi mokrym śniegiem szuwary. Lub zatrzyma się w lodowym zatorze,  pod konstrukcją kolejnego z mostów. Twarzą ku toni.     Może i Ty nieraz do tego czasu  jadąc tramwajem z uczelni  przez tłoczny most Anichkova. Tęsknym, zmęczonym wzrokiem,  spojrzysz w dół ku rzece. I wspomnisz czule tego przeklętego poetę, który nie zabiegał w życiu o nic  ponad Twe względy. Do diabła z rozsądkiem. Chciałabym wrócić do dni dawnych  i znów kochać i wybrać sercem. Pomyślisz, ostatni raz posyłając mu wdzięczny i ciepły uśmiech. Wtem trup z trudem drgnął i oparł się o krę. Nurt i wolne, ciężkie bryły wokół  obróciły go ku jezdni. Uniósł z wolna rękę  i machał aż czerwone cielsko tramwaju  nie zniknęło mu z oczu, skręcając ku kamienicom  na Newskim Prospekcie.  
    • andrew
      Bóg czerwieni

      Przez andrew · Opublikowano

      @huzarc ... gdy wolna wola  kruszy i duszę  patrzymy w górę  z wyrzutem  gdy gra Chopina  słuchamy z zachwytem  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia   

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...